De afgelopen twee jaar heeft dit (komische) rockduo uit Antwerpen goed haar best gedaan om op een authentieke manier naam en reputatie op te bouwen. Als er iets is waar we (lees: de wereld) anno 2019 echt nood aan hebben dan is het authenticiteit. Want, toegegeven, de vergelijking met Royal Blood is gezien de bezetting van BOSKAT snel gemaakt. Maar toch blijkt BOSKAT een beetje een vreemde eend in de bijt and that’s a good thing!
Knotsgekke Instagram-filmpjes die steevast beginnen met iets in de trant van: “Hallo ik ben Fabian en ik ben Vincent en samen zijn wij nog steeds BOSKAT”. Er zullen ongetwijfeld mensen zijn die helemaal niet zitten te wachten op dit soort online content, maar voor ons werkt het. Het doorbreekt overigens ineens het cliché dat iedereen die uit Antwerpen komt arrogant is, nice.
Trouw aan het businessmodel van deze tijd bracht BOSKAT met de regelmaat van de klok singles en videoclips uit. Daardoor is de ep eigenlijk een soort van vertrouwde omgeving waar we ons in omgeven en dat is fijn. BOSKAT slaagt er namelijk in om Justin Timberlake-esque backings (we vergroten het uit om een punt te maken, uiteraard) te combineren met riffs waar Tom Morello van Rage Against The Machine jaloers op zijn. Dat alles wordt dan nog eens aangevuld met dijken van refreinen, een muzikale techniciteit waar zelfs menig jazz virtuoos een moord voor zou plegen en teksten die letterlijk overal en nergens over gaan.
Maar centraal in alle songs staat toch hun eerlijkheid. BOSKAT is een rockband en daar zijn ze niet beschaamd over. Heerlijk vinden we dat. Oprechte rockmuziek van eigen bodem kent de laatste jaren een soort renaissance en de jongens van BOSKAT hebben duidelijk hun best gedaan om – ergens van voor – mee te surfen op die golf.
Fake Walls (Of Playdough) is met recht en rede de eerste single van de ep. Het is ruig, het is licht boosaardig en het is f*cking catchy. “You’re building concrete monsters out of foodstores, you’re building fake walls of playdough!” Heerlijk toch? Als je eenmaal heel de song hebt beluisterd komt er een sort van heavy-speed-noise riff voorbij gesuist die dan nog éénmaal op bombastische wijze ontaard in de main riff. There’s a new sheriff in rock’n roll town and his name is BOSKAT.
Braijn is een pak donkerder dan Fake Walls (Of Playdough) althans, dat is het geval tot de heren weer eens lekker grensoverschrijdend gedrag met de pop muziek vertonen! “AAI AAI, I’d rather have a lizzards brain!” De song is overigens voorzien van de beste main riff sinds Slither van Velvet Revolver uitkwam. Man, wat een knaller. Ongelofelijk. Wat ook in het voordeel van BOSKAT spreekt is hun gave om tussen al het ruige rocken door nooit de song uit het oog te verliezen. En akkoord, een song van vier minuten is volgens sommigen te lang voor op de radio maar het verveelt geen seconde in alle eerlijkheid. Heel straf.
Work Weak werd onlangs opnieuw uitgebracht, voorzien van een compleet geflipte lyric video. Deze song zet de trant van catchy ruige rocksongs verder maar hier gaan de heren toch echt een stukje verder met de Brutus-achtige noise riff die ingetrapt wordt vlak na de intro. Als je die riff alleen zou horen nadat he Fake Walls (Of Playdough) en Braijn hebt gehoord zou je kunnen denken “wat?” maar in de context van de song klopt het gewoon als een bus. Dit is trouwens het uitgelezen moment om Tom Lodewyckx (mix, productie, master) te prijzen, de ep klinkt namelijk fenomenaal. Puik werk Tom!
Casino. Tja, waar te beginnen? Na het beluisteren is het wel héél duidelijk dat enkel BOSKAT ermee wegkomt om in hun songs een cameo te verwerken van een casino/maffia achtige versie van de Joker. “I think I left my pills, on the casino floor. Ook erg als contrast op de donkere bijna rock bariton-esque dreiging van zanger/gitarist Vincent Van Santfoort is de snerende en snijdige rocktenor van drummer Fabian van Doorslaer. Lekker dit jongens, lekker. Schreeuw het uit want onze stem hebben jullie!
Als voorlaatste track is er de live sessie van Terreur 7. God is An Astronaut, Toska, Satriani en Devin Townsend gooi ze maar allemaal in de blender en doe er bij wijze van kruiding nog wat “Djent.” bij! Tja wat kan je hier over zeggen… Gedurfd, ten eerste want instrumentale tracks vallen niet altijd in de smaak. Je zou Terreur 7 kunnen omschrijven als de ‘main theme’ van een film die zich afspeelt in een ver universum waar ruimtepiraten de plak zwaaien en constant in een bittere strijd verwikkeld zijn met een soort van hyper intellectueel alien-ras waarbij er gezien de intensiteit van het verhaal (en het aantal slachtoffers) geen winnaars zijn. Zoiets? En dat gaat dan uiteraard over het deel van de song voor die heerlijke ‘tongue in cheek’ “Djent.” Want daarna is het natuurlijk effe headbangen op die sletterige droge gitaarsound opgevuld met een snare sound die meer sexy is dan Pamela Anderson in Baywatch. Indien de term ‘Sexy Synths’ u onbekend is dan is Terreur 7 de perfecte kennismaking. Vergeef ons onze woordkeuze maar dit is geil.
Dat het de moeite is om de ep fysiek te kopen (dus niet online of via streaming) voor andere mensen dan de verzamelaars komt wordt duidelijk als we de bonustrack The Last Galeon horen. Voor ons is deze song misschien dé verassing van het jaar; vooral omdat er zo’n waas van exclusiviteit rondhangt. Wat. Een. Refrein. Ook hier blenden de zanglijnen van beide heren weer feilloos met elkaar en weven ze samen met een geweldige gitaarsound, bijna symfonische drums en een subtiel maar (wederom) sexy baslijn alles aan elkaar tot een dijk van een chorus. “They call him the Last Galeon” het slaat eigenlijk nergens op denk je dan, maar trouw als de heren zijn aan hun motto voor deze ep kunnen we gerust zeggen “alles klopt perfect in het plaatje”.
Kortom bewijst het duo met hun eerste worp dat ze klaar zijn voor het grotere werk. Meer gigs, grotere gigs en in de naam van God een full album binnen dit en twee jaar. Wij wachten likkebaardend af met onze ‘bosklauwen’ gescherpt tegen dat het zover is. Schot in de roos. Deze mag wat ons betreft in de top vijf rock ep’s van 2019. Wie de band nog wil zien op hun EP-release tour kan op 19 december afzakken naar de V11 in Rotterdam. In het voorjaar van 2020 komen ze ook nog naar Antwerpen voor hun eigen clubshow.