Als het trio Blonde Redhead een nieuw album aankondigt, zijn we altijd wel nieuwsgierig. Anderen die zich de band nog herinneren, misschien ook wel. De muziekbusiness gaat namelijk snel. De vorige worp van het trio, Barragán, dateert namelijk alweer uit 2013. Lang geleden dus. Niet dat bandleidster Kazu Makino helemaal niets heeft gedaan. Er was de ep 3 O’Clock (2017) en haar soloplaat Adult Baby, waarop ze onder meer de hulp inriep van Greg Saunier (Deerhoof)en Ryuichi Sakamoto.
Waar ze in de eerste jaren van hun inmiddels drie decennia als band heel wat noiserock in hun geluid mengden, mede door de extra leden die het trio inlijfde en platen op Smells Like, Touch & Go en 4AD, evolueerde Blonde Redhead alsmaar meer richting dromerige pop met snufjes shoegaze.
De Italianen Simone (drummer) en Amedeo (zanger / multi-instrumentalist) Pace staan Makino (zang, gitaar) al van het prille begin bij in haar excursies. Beiden evolueerden mee met de nukken van Makino, wat steevast tot uitermate mooie albums leidde, weze het nu wat meer noiserock gericht of pop, het maakt niet uit.
Dat is ook met het nieuwe Sit Down For Dinner het geval. In een spanne van vijf jaar, de pandemie incluis, werkte het trio aan dit album dat behoorlijk introspectief en melancholisch klinkt. Het mijmeren over het samen aan tafel zitten, de Italianen met hun familie thuis, Makino denkend aan haar ouders in Japan die ze niet kon bezoeken, en de gewoonte om steevast met zijn drieën een maaltijd te delen als Blonde Redhead op tournee gaat, was de aanzet voor het album.
De fascinatie voor Braziliaanse experimentele muziek, de Arabische schrijver Nayra Atiya of het verlies van een bekende vormen de inspiratie voor nummers op de plaat. Op opener Snowman vallen die stukjes allemaal mooi in elkaar en is het Amedeo Pace die de zang voor zijn rekening neemt. Hoe verder we in de plaat duiken, hoe spaarzamer de band lijkt te gaan klinken, met het wondermooie titelnummer als perfecte voorbeeld.
Afsluiten doet het trio met het aan Ennio Morricone refererende Via Savona, wat de Italiaanse invloed van de broers net dat beetje extra in de verf zet.
Wie dacht dat Blonde Redhead geen goeie platen meer maakte, kan bij deze meteen de mening herzien.
