Wie treurt vanwege het overlijden van maestro en noiserockgodheid Steve Albini en daardoor ook het onherroepelijke einde van zijn band Shellac kan enige troost vinden bij dit End Comes Too Soon van het eveneens uit Chicago afkomstige Big’n. Sterker nog, het kwartet prijkt op de dubbelsingle Sides 1-4, waarop ze net als Shellac, U.S.Maple en Brise Glace eer bewijzen aan AC/DC.
De band ontstond in 1990 en bracht in zijn eerste incarnatie twee formidabele noiserockplaten uit, met name Cuttthroat en Discipline Through Sound, beiden op het Duitse Gasoline Boost en de laatstgenoemde verscheen ook bij kennerslabel Skin Graft. Hun mix van invloeden als The Jesus Lizard en alle eerder genoemde bands bracht hen enige bekendheid en zeker veel waardering van genregenoten.
Toen kregen ze meningsverschillen over de te varen koers en was het einde verhaal, maar niet helemaal. Ze doken opnieuw op in 2010 met een verzamelaar met singles en niet eerder verschenen materiaal (Dying Breed) en een nieuwe ep, Spare The Horses, beiden op African Tape. Ze toerden, hadden er weer zin in maar het duurde nog een paar jaar voor een volgende ep het licht zag, het schitterende Knife Of Sin. Net als de herwerkte en uitgebreide versie van Discipline Through Sound werd die opgenomen door zijn excellentie Albini.
En nu, eindelijk, is er een volledig nieuw album, geen ep met een paar nummers maar een vijftien nummers tellend werkstuk van vijfendertig minuten met alleen maar nieuw materiaal. En fuck zeg, het is minstens zo straf als in hun hoogdagen.
Dezelfde invloeden als eerder duiken uiteraard op maar de band klinkt veel matuurder dan ze ooit zijn geweest. Opgenomen in de Electrical Audio-studio van Albini – maar niet door Albini – klinkt Big’n nooit eerder zo gefocust als nu.
In dezelfde bezetting als steeds trouwens, dus met gitarist Todd Johnson, bassist Fred Popolo, drummer Brian Wnukowski en brulboei William Akins die met zijn stem de band een herkenbaar aura mee geeft om zich echt te onderscheiden van andere noiserockers. Akins klinkt al net zo gedreven en bezeten als ene Eugene S. Robinson en dat is van ons komende een zeer groot compliment.
Staan er zwakkere stukken op? Neen. Hoe komt het dat er tegenwoordig zoveel goede tot uitstekende noiserock wordt gemaakt? Geen idee. We zijn echter zeer blij dat nieuwe bands en opnieuw opduikende anciens het genre weer helemaal tot leven hebben gewekt. Wieties als wij zijn namelijk altijd grote fan van het genre geweest en kunnen alleen maar genieten van een uitstekend album als End Comes Too Soon, een voorspellende titel die niets met Albini heeft te maken maar wel heel toepasselijk werd / is.