Stel je voor, je zit in een oer-Amerikaanse kroeg, te midden de rook te wachten op de band die komt spelen. En dan is er Barrel Smoke. Ze komen uit Limburg maar ze hadden evengoed uit de mid-west kunnen komen. Die sfeer wekken ze muzikaal toch op. Leren jekkers, mannen met baarden, het plaatje klopt. Muzikaal zijn Led Zeppelin of, recenter, Greta Van Fleet nooit ver weg.
Tennesse Bound begint meteen met een mokerslag van een riff. Zo eentje die je van meet af aan in het nummer zuigt. Heel vettig, vunzig en zo rechttoe rechtaan dat het pijn doet aan de oren. Met Barely Legal gaat het dezelfde kant op. Het contrasterende gitaarspel voert een duel uit dat we met veel plezier aanhoren. De jaren zeventig zijn helemaal terug, in een hedendaags jasje.
Maniac lijkt ideaal om live mee te brullen. Sunlight Alley is heel anders, haast poppy. Een rustige riff, achtergrondkoortjes in het refrein. Devil in Disguise (nee, niet het Elvis-nummer) gaat terug een zwaardere toer op maar kan niet helemaal overtuigen. Het duurt met bijna zes minuten ook vrij lang.
Geef ons dan maar Wild Thing Sex Machine, terug opgebouwd rond een ijzersterke riff waar we van houden. Echo’s van talloze gitaarvirtuozen horen we hierin. Bad (Reloaded) bevat dan weer toetsen van Slayer maar onder een stevige uptempo beat waarover de zanger zijn flinke uithalen etaleert. Gewoon een sterk nummer. Stray Dogs sluit het acht nummers tellende album af en was de voorafgaande single van het album. Een lekker rocknummer.
