Vijf jaar Automatic wordt gevierd met de langverwachte opvolger van het knappe debuut Signal (2019) en het vorig jaar uitgebrachte en al even boeiende Signal (The Remixes). De buzz rond dit meidentrio uit Los Angeles houdt aan en daar zijn de bezwerende concerten in ons land natuurlijk niet vreemd aan. Excess kwam eind juni uit en de plaat is eenvoudig té straf om niet voor het voetlicht te worden gebracht.
Automatic zijn bassiste Halle Saxon Gaines, Izzy Glaudini als zangeres op keyboards en co-zangeres en drumster Lola Dompé. Hun naam ontleenden ze aan een nummer van The Go-Go’s uit 1981. Die song kwam van de plaat Beauty And The Beat en laat dit nu net een mooie ultra korte samenvatting zijn van de sound van Automatic. Wat we zien en horen is mooi en aantrekkelijk en drijft op een electro vibe die niemand onbewogen laat. Strikt genomen kan dit new wave genoemd worden want het ademt de donkere klankkleur uit die het genre kenmerkt, maar we horen ook postpunk, krautrock, electro, synth punk en dub. Automatic is nu eenmaal de garantie op een onderkoeld geluid met snijdende synths. De bedwelmende baslijnen van Halle zwepen de songs op en vallen bij iedereen in de smaak.
Met Excess zijn ze niet de eerste en zullen ze evenmin de laatste band zijn die ons consumptiegedrag aan de kaak stelt, maar herhaling kan geen kwaad. Al was het maar opdat we niet vergeten wie voordeel haalt uit ons gedrag en wie er aan kapot gaat.
Zo is albumopener New Beginning geïnspireerd door de Zweedse sci-fi film Aniara, dat gaat over gestrand zijn in de ruimte, geen connectie met natuur, een toestand van hopeloosheid. De link is snel gelegd met het thema van de plaat. Eind vorige week deed het trio nog een opruimactie aan de oevers van de Los Angeles River. Het is hen menens. De wereld gaat op zoek naar een bewoonbare plek want hier is alles vernietigd.
Izzy opent de song in haar gekende halfverveelde stem die toch zo aantrekkelijk klinkt. Lola en Halle verhogen al snel het tempo en hoe langer het nummer duurt hoe sneller de synthtrein dendert. In de meeste songs op deze plaat zitten een paar subtiele maar geniale heel erg eighties klinkende synth-erupties en dat is hier wel heel erg spaced out op het einde van deze prinsheerlijke song.
De simpele klank en het kinderlijk eenvoudige refrein van On The Edge klinken meer in de lijn van hun debuut maar is groovier dan ooit. Skyscraper hekelt de zinloosheid van de drang naar succes, jezelf vergalopperen in een strijd om elke dollar meer. “Shame that you gotta play the game, every dollar gets you off”. De song schrijdt log verder maar heeft ook hier die koele new wave keyboards van Izzy en de overtuigende zanglijnen in het refrein.
Realms is een pareltje want cooler kan een groove nooit worden en de Gary Numan-vibes gieren uit elk tochtgat. We beseffen ondertussen al dat we hier naar een meesterwerk aan het luisteren zijn.
“Send me to the stars with a radio blast, bigger than the future, better than the past” klinkt het hoopvol en hunkerend in Venus Hour. Lola perst totaal andere geluiden (pauk? djembé?) uit haar drumstel en Izzy’s stemt danst sensueel rond de heerlijke baslijnen van Halle. Weer een totaal andere vibe maar even onweerstaanbaar.
Automaton is één van de eerste songs die klaar was en die hoorden we vorige herfst al live en we zijn er nu nog zotter van dan toen al het geval was. Automatic versnelt in het tweede deel van de plaat en Lola is gewoon een onweerstaanbare diva met haar gejaagde hoge vocals die voortgestuwd worden door haar repetitief drumwerk. Onderschat vooral ook de glansrol niet die we met veel plezier Halle toebedelen want ze is nu met voorsprong onze favoriete bassiste. Ook hier wordt de song uitgewuifd met een spervuur aan electrokunstjes van Miss Glaudini en een heerlijke samenzang in het refrein.
Teen Beat past songmatig in het newwavetijdperk met fragmentarische synthcollages die worden opgesmukt met een bizarre B52’s-achtige schaterlach-sample om dan in een knotsgek en ultra dansbaar nummer uit te monden. Hoe geweldig is dit? “Your body is product. Was any of it real? All the things that you wanted?” Bijtende lijn uit NRG dat in vraag stelt of je alle energie uit je moet laten zuigen om te voldoen aan het plaatje van Mr & Mrs Perfect. De snelle vocals in de uptempo songs zijn voor Lola en hier kan ze zich weer volledig uitleven. Haar Bauhaus-roots kan ze nog moeilijk verbergen. Dompé is de dochter van Kevin Haskins, Bauhaus-drummer. Een absolute moshpitgarantie en één van de vele songs die Automatic op Excess in een kruisraket richting eindejaarslijsten sturen.
Lucy blijft hetzelfde hoge tempo aanhouden en dient zich na een paar luisterbeurten aan als de underdog die gewoon het verschil kan maken, voor zover dat verschil hier al niet een halve plaat geleden gemaakt was.
De dames brengen een groovy geluid dat is opgebouwd uit herkenbare electro die op een eigenzinnige en frisse manier duelleert met repetitieve drums en baslijnen. Waar Signal groovy was gaat Excess nog een stap verder met een heel ‘in your face’ geluid. Geweldig hoe ze deze indruk wekken zonder gebruik te maken van razende gitaren. Het resulteert in een soort ‘bereikbaardere’ postpunk die bij de meeste door mannen gestuurde postpunkplaten vaak verzandt in een soort eenheidsworstbrij.
Automatic is cool en verslavend. Zelfs Viagra Boys hebben zich al fan verklaard. We hadden begin juni het geluk de band in Frankrijk aan het werk te zien en zo de nieuwe songs in de mix met de oude parels te horen vóór covid de Europese tour abrupt afbrak. Primavera haalden ze nog net, Grauzone niet meer. Het gaat hard voor Automatic dat steeds dwingender klinkt, zowel op plaat als live. Hallo had ons dit al beloofd in de Vooruit en het is een vrouw van haar woord. En wij zijn fan van een beetje Excessief klinkende nummers, dus dat is dan Automatic een match.
