Het Artvark Saxophone Quartet, Artvark voor de vrienden, dat zijn Bart Wirtz, Rolf Delfos, Mete Erker en Peter Broekhuizen. Ontsproten uit Nederlandse grond en gezegend met een stevig stel longen, spelen ze allemaal saxofoon.
Op hun nieuwe album Mother Of Thousand doen ze precies dat: saxofoon spelen. Het afgelopen jaar barricadeerden ze de deuren hun studio die ze pas weer verlieten als hun album klaar was. Op basis van enkele melodie-ideeën werd het grootste werk geleverd in de studio. Het resultaat is een album met het geluid van originele Adolph Saxen uit 1860, zeldzame schuifsaxen uit 1920 en een bariton opgenomen met een snaredrum tussen sax en microfoon…
Dat er soms een beetje geëxperimenteerd wordt door de heren maakt dit tot een erg boeiend album. Eerst nog wat braafjes met opener en titeltrack Mother Of Thousand dat wat doet denken aan The Man With The Red Face. Maar vanaf de tweede track STNKS hoor je het speelplezier uit de luidspreker knallen. Het nummer verscheen eerder al als single en het hortende ritme van de percussie is onweerstaanbaar.
We’re Gonna Believe moet het eerder hebben van de melodie, terwijl Cataphyll wat Reichiaans aandoet. Ook Inner Circle is gebaseerd op een zich steeds herhalende mantra maar deze keer legt het kwartet een slepende melodie over de grondlaag.
A Slides Nest gaat de experimentele toer op met naar mekaar toe glijdende noten (de schuifsaxen dus) en ditto resonantie wanneer verschillende klanken mekaar vinden. Solstice is gestoeld op dezelfde methode die ook voor Inner Circle werd gebruikt. Frisse percussionele geluiden houden ons bij de les. Topnummer!
Even tot bezinning komen we tijdens Narayama, klassieker dan de andere nummers en toch net dat beetje anders. Glassy is het natuurlijke vervolg op Solstice. De combinatie van de sax-arpeggio’s met daar bovenop een melodische laag, lijkt het handelsmerk van dit album te worden. Want ook in Not of Stone horen we eenzelfde, door het minimalisme geïnspireerde, benadering.
Een nieuwe rustpauze brengen Quadrivium en M64 om uiteindelijk te eindigen met misschien het meest klassieke nummer op het album Ubiquitus M81, toevallig ook een van ons favoriete Messier objecten…
Het aardvarken is een heel bijzonder dier met een lange snuit die wat doet denken aan een toeter. Het Artvark Saxophone Quartet doet het met vier toeters en ze doen dat geweldig goed. Of het feit dat ze spelen op een oude saxofoon van Adolph Sax veel toevoegt aan het album, daar zijn we niet helemaal uit, maar het klinkt in ieder geval wel cool.