ARTNAT – The Mirror Effect (WormHole Death)

Mensen die een beetje thuis zijn in het progressieve rock-genre, hebben wellicht al gehoord van de band Tantra. Deze Portugese rock act werd halverwege de jaren zeventig opgericht, beïnvloed door bands als Yes, Gentle Giant en Camel. Ondanks de vrij standaard line-up wist Tantra een ingewikkeld en symfonisch geluid te ontwikkelen.

In 1981 stopte de band ermee om zeven jaar later weer uit de doden op te staan. Hun laatste wapenfeit is het album Delirium, dat al van 2005 dateert.

Een van de stichtende leden van Tantra komt nu met een soort nevenproject. MC Frodo, ook gekend als Manuel Cardoso, zet het progressieve werk verder in The Mirror Effect. Hierbij krijgt hij hulp van ervaren synthesizerspeler Guilherme da Luz, die ook bij Tantra de toetsen bespeelde. De andere bandleden zijn Sara Freitas (zang), Paulo Bretão (bas), João Samora (drums) en André Hencleeday (keyboards). Samen proberen ze om het gekende Tantra-geluid verder te zetten, maar dan met een persoonlijke en hedendaagse toets. Het resultaat is deze ietwat bevreemdende maar interessante plaat.

Dat het geen progressieve rock à la Dream Theater, Tool of Opeth gaat worden, is al van bij de eerste tonen duidelijk. We krijgen meteen een “vintage” of “classic” progressief rockgeluid te horen dat direct teruggrijpt naar de complexe sound van de jaren zeventig. Soms dissonant, soms met heel wat gitaargepingel. The Mirror Effect doet zijn naam eigenlijk alle eer aan. Slechts hier en daar kan je een beetje lekker rocken. De hoofdzaak blijft: genieten van ingewikkelde muzikale structuren die zich ergens tussen klassieke rock en jazz bevinden.

Zangeres Sara Freitas doet bij momenten denken aan Kate Bush en op andere momenten aan Anneke Van Giersbergen. De synth-passages van Guilherme da Luz komen schijnbaar rechtstreeks uit een stokoud toestel, wat bij momenten ook aan bands als Tangerine Dream doet denken. Hoogtepunt is het veertien minuten durende epos Return To Om dat gewoon alle kwaliteiten van het hele album in één nummer samenvat. Maar ook andere tracks zijn zeer te pruimen. The Complex Art Of Creation, bijvoorbeeld, een kabbelende track die muzikaal meesterschap tentoonspreidt.

From Chaos To Beauty is nog zo’n track die zijn titel alle eer aandoet. Het begint dissonant, jaagt dan het tempo de hoogte in, geeft de headbangers een paar minuten speeltijd alvorens met een zweverige synth-solo op de proppen te komen. Jazz-rock als het ware, maar wel progressieve rock waar elke diehard fan van kan smullen.

Dat is misschien ook meteen het belangrijkste nadeel van deze plaat. Het is een stevige dobber voor mensen die weinig of geen ervaring hebben met progressieve rock. Maar de liefhebbers? Die gaan duimen en trommelvliezen aflikken.

Facebook