Amphior is eigenlijk Mathias Hammerstrøm die tussen 2021 en 2024 nummers maakte die samen Disappearing vormen. Eentje ervan, Bloom, schreef hij samen met Stine Benjaminsen, al is dat eerder een voetnoot voor de weetjesliefhebbers.
Waar we op Glacial Movements gewend zijn om ijzige, geïsoleerd aandoende soundscapes gepresenteerd te krijgen, gaat Amphior zijn boekje te buiten, trekt zich van de labelregels weinig tot niets aan en maakt eigenlijk een heel andere plaat dan we, gezien de omstandigheden, hadden verwacht.
De Deen begon zijn muzikale carrière in 2014. Hij maakte toen twee ep’s en een lp in een spanne van enkele jaren die zijn voorliefde voor 2-step ritmes, IDM en logge bassen liet horen. Daarna vervelde hij stilaan richting een soort van ambient gemaakt met analoge synthesizers, vintage versterkers en het bespelen van een piano die hij ergens op de kop tikte.
Die instrumentenkeuze zorgde niet alleen voor een verschuiving qua muziek maar ook qua sfeer. Ingetogen, meditatief, in zich zelf gekeerd, introvert nadenkend over van alles en nog wat en dat vertalend in muziek die ondanks de zwaarmoedigheid toch speels overkomt.
Hij bewees dat al op voorganger Another Presence, een plaat op hetzelfde label als Disappearing maar qua toon een stuk somberder dan deze keer het geval is.
Rikke Broholm Tornhøj Larsen komt op twee nummers fluit spelen en wie ons een beetje kent weet het al: dat komt niet goed. En dat is eigenlijk een beetje zo voor het geheel van deze plaat. Ze laat ons koud, doet ons niets, kabbelt, speelt, verdwijnt in mijmeringen tot we er geen aandacht meer aan besteden.
Wat ons betreft een van de mindere releases van wat we normaal gezien als een kwaliteitslabel beschouwen.
