A
Ze klinkt als een nachtegaal en ziet eruit als een sprookjesfee: Alice Dutoit, beter bekend als Alice On The Roof wat de letterlijke vertaling is van haar naam. Ze brak in 2014 door in Franstalig België dankzij The Voice Belgique waar ze de halve finale bereikte.
In 2015 releasede ze een eerste single Mystery Light, een zoetgevooisd poppy nummer dat ons aangenaam verraste. In 2016 verscheen dan het debuutalbum Higher met de bescheiden hitjes Easy Come Easy Go enLucky You. We zagen de Henegouwse ook opduiken in de programmatie van een aantal festivals waaronder Rock Werchter, Suikerrock en de Lokerse Feesten. Daarna bleef het een tijdje stil.
In september en oktober werd dan voor het eerst gehint naar een nieuwe album met de singles Madame en How Long. Dat album Malade is inmiddels uit en is een mengelmoes van stijlen geworden, afwisselend in het Frans en Engels. Op zich is hier niks mis mee als het een samenhangend geheel vormt dat niet inboet aan kwaliteit en dit bleek niet altijd het geval.
Na enkele luisterbeurten ontdekken we enkele mooie parels en leuke, lichtvoetige nummers maar niet alles is even geslaagd. La Fille Sur Le Toit (het meisje op het dak), bijvoorbeeld is een heel mooi, breekbaar en intiem nummer. Het constante wisselen tussen Frans en Engels werkt voor ons echter erg storend en verwarrend. De jonge Waalse klinkt gewoon zuiverder en bekoorlijker in haar moedertaal. Vooral omdat haar Engels niet altijd even goed verstaanbaar is. Een goede poging maar een gemiste kans. Hetzelfde geldt voor de tropisch getinte T’es Beau Comme T’es en Malade die ons doen denken aan die andere, prettig gestoorde, Noorse nachtegaal Aurora. Desondanks blijft het exotische percussieritme en de ondeugende zang toch hangen, drukken we de repeat knop in en betrappen we onszelf op schouder- en heupwiegende bewegingen tijdens het typen.
Opener On My Own en de single How Long lijken gewoon goeie, dansbare nummers. Niet meer niet minder. Of toch? Voor wie de moeite neemt, wordt het scherpzinnige contrast tussen de zorgeloze, vrolijke deuntjes en de zwaarmoedige tekst duidelijk. De zangeres worstelt duidelijk met zichzelf en haar gevoelens: ‘How long, until this skin feels right. How long, and I try and I try and I try. How long, I fell this my whole life. How long, and I try and I try.’ Beide nummers hebben aanstekelijke melodielijnen waarbij Alice net iets te uitdrukkelijk geluisterd heeft naar haar voorbeelden Lorde, Charlie XCX en Robyn waardoor ze moet inboeten aan authenticiteit. Jammer want in haar debuutalbum Higher bewees de betoverende nachtegaal dat ze genoeg eigen talent en stijl heeft.
In het etherische Madame en in T’as Quitté La Planète gaat Alice regelmatig vocaal uit de bocht. De hoge tonen zijn net buiten haar bereik en klinken te schriel waardoor de nummers voor ons eerder hopeloos dan hemels klinken. Show Me How to Love beheerst de jonge zangeres vocaal dan weer perfect en aangevuld met een zachte synthlijn en melancholische strijkers bezorgt het ons rillingen tot in het puntje van onze tenen. Passing Stranger maakt veel goed met die schitterende mengeling van piano, synthesizer, viool en de betoverende, lichtjes hese stem van de Waalse.
De twee duetten op het album kunnen ons dan weer wel overtuigen. Give Me A Secondmet Fyfe is een intense, aangrijpende ballad waarbij de strijkers perfect gecast zijn. Het bezorgt ons een kippenvelmomentje. Maar het is vooral afsluiter Le Téléphone Pleure, een cover van Claude François, waarvan we het meest genoten hebben. Het meest onwaarschijnlijke, verrassende duo van de laatste jaren: de frêle stem van Alice en de doorleefde, krakerige stem van Arno. We kunnen niet anders dan aanraden om het eens te beluisteren. Heerlijk!
Beweren dat dit een slecht album is, zou een brug te ver zijn maar een meesterwerk is het ook niet helemaal geworden. Daarvoor maken te weinig nummers op dit album echt indruk en halen ze het niveau van Higher niet met uitzondering van enkele uitschieters. Toch willen we deze jonge Belgische niet zomaar afschrijven. Alice heeft het in zich om naast een Angèle te kunnen staan. Ons advies: dump het Engels, beperk de invloed van commerciële artiesten en luister wat meer naar die innerlijke, ongekunstelde en kwetsbare stem van het meisje op het dak.
Op 8 maart kan je Alice On The Roof live aan het werk zin in de Brusselse Nosta. Enkele weken later op 30 maart staat ze in Vorst Nationaal, benieuwd of ze de zaal vol krijgt. Wij vrezen dat dit net iets te hoog gegrepen is op dit moment maar wie weet bewijst ze ons ongelijk. Je weet maar nooit met betoverende meisjes die muziek maken op het dak.
Foto: (c) Alice On The Roof