Dang! Wat een plaat is dit geworden, die tweede van het Zeeuwse Xeno.
Pling plong, ’t is zeker géén easy listening, maar wat dan wel?
Roffelderoffel…
Het artwork verraadt het al een beetje: deze zeskoppige band uit Middelburg weet vanuit het ‘niets’ een mengelmoes van stijlen te mengen tot een soort progressieve death metal. Deze term dekt eigenlijk de lading niet helemaal. Toch kunnen we de muziek van Xeno maar moeilijk anders omschrijven. Passeren: invloeden uit jazz, klassiek, prog, metalcore, death metal en zeker ook nog black metal. Openingsnummer Revery zet de toon. De afwisseling van instrumenten (o.m. ook piano) en stijlen zorgt ervoor dat de luisteraar best attent luistert naar dit plaatje. Bands waar we naar kunnen refereren: Pain Of Salvation, Gojira, Meshuggah, Opeth, de lijst is lang. Badum tsss.
De band laveert tussen deze stijlen alsof het niets is. Jazzy pianostukken wisselen af met ritmisch gebeuk, slepende gitaarpartijen, prachtige solo’s enzovoorts. De zang varieert van grommende grunts tot prachtig clean en nog een heel scala ertussen. Ondertussen mept, streelt en roffelt de drummer – de plaat ingespeeld door Richard Van Leeuwen (oa.) vol gevoel alles in het juiste ritme. Geen slag teveel. Tsjing!
Dit is een echt een luisteralbum geworden zoals er niet veel meer gemaakt worden. Neem dus zeker genoeg tijd voor dit plaatje, best met een goede koptelefoon om alle details tot hun recht te laten komen. Wij moesten het album ook laten groeien, zelfs doorworstelen, die eerste keer, maar het loonde stevig de moeite.
Wie nieuwsgierig is en een klein kwartiertje tijd heeft, zoekt best even het titelnummer op. Dit sluit de plaat op machtige wijze af, waarin de brede variatie extra in de verf wordt gezet.
Fieuw-boem.
