Het Franse We Hate You Please Die leverde op hun debuutplaat Kids Are Lo-Fi en de tweede plaat Can’t Wait To Be Fine een krachtige combinatie af van 70’s punk en garagerock met af en toe een portie noise. Op hun derde plaat wou het trio nog steviger uit de hoek komen met een meer “in your face” geluid dat meer schuurt. Zangeres/ bassiste Chloë Barabé zingt er over feminisme, liefde, giftige relaties, seks en depressie. Verwacht zeker geen vrolijke “shinny happy people” plaat, al heeft het album de misleidende titel Chamber Songs.
Opener Adrenaline klinkt in de intro een beetje als The Jesus And Mary Chain ten tijde van Psychocandy, daarna gaat het trio er super stevig tegenaan met een krachtige punksound die binnenkomt als een stomp in de maag. Stronger Than Ever begint rustig maar bouwt op tot een catchy riot girl anthem. Automatic Mode doet ons denken aan de krachtige sound van L7 met nog meer punkvibes. Diezelfde punkvibes zitten zeker in Control en Lust. Beiden gaan ze live zeker voor een feest zorgen.
Op The Fool mag gitarist Joseph Levasseur ook eens meezingen. De track begint heel rustig maar na een minuut ontploft het in een extreem krachtig noise anthem. Vampirized klinkt iets donkerder maar gaat er daarna met veel vuur vandoor. Met Flesh gaa, de drie voor een pure noise aanpak terwijl Asshole, Sorority en Hero weer onversneden punk zijn. Met afsluiter Surrender gaat de band een iets andere kant uit, Barabé zingt hier ineens heel dromerig, zelfs liefelijk, op een shoegaze achtig klanktapijt. Zeker niet slecht maar het is wel ineens een totaal andere vibe. Maar als afsluiter moet dat zeker kunnen.
Op Chamber Songs lijkt We Hate You Please Die een middenvinger op te steken naar de huidige postpunkbands met een sound die heel heftig is en snijdt als een vlijmscherp mes. Straffe evolutie die dit trio uit Rouen onderging!
Op 15 februari stelt We Hate You Please Die deze bom van een plaat voor in Botanique in Brussel.