De Brusselse band Waan ontstond vanuit een verlangen om Nederlandstalige muziek te maken die wringt en kraakt en daarvoor heeft de band zich laten inspireren door het werk van Neil Young en Nick Cave. Waan bestaat uit zanger/gitarist Michiel Geluykens, keyboardspeler Mathieu Le Boudec, gitarist Wouter De Schutter, bassist Thijs De Block en drummer Bram Scharre. Dit vijftal omschrijft hun composities als groovy en mysterieus en daar worden teksten op gezet over verandering, verlies en onzekere tijden. Het is de combinatie van zelfrelativering en Belgisch absurdisme die de nummers van Waan typeren en hun eigen unieke karakter geven.
Deze debuutplaat begint met de ‘spacey’ openingstrack Heelal waarop Pascal Deweze mee speelt op piano. Voor deze song is Waan zijn inspiratie gaan halen bij Leonard Cohen omdat Geluykens deze duistere song niet echt zingt maar declameert of influistert, terwijl de bas lekker groovy het nummer vooruit sleurt en de andere instrumenten alles subtiel inkleuren. Daarna volgt Bang dat even duister klinkt als zijn voorganger terwijl kilte en warmte met elkaar in de clinch gaan en iets wondermoois opbouwen.
Vrienden gaat dan weer de vrolijke toer op met luchtige keyboardklanken, terwijl Geluykens zijn cynische tekst over de waarde van vriendschap in digitale tijden er met overtuiging heeft op heeft gekleefd. Teruggebracht begint vrij mysterieus maar wordt daarna sneller, terwijl een constante dreiging in het nummer hangt. Het lijkt of het nummer op een bepaald moment gaat ontploffen maar dat gebeurt niet… Die ontploffing krijgen we wel bij Misschien, hier gaat Waan rocken maar blijft het toch nog redelijke ingetogen.
Na het stevigste nummer op de plaat krijgen we het rustpunt Blij, dat gebouwd is op de klanken van een akoestische gitaar en een pianoriedeltje terwijl de saxofoon van Jimmy van Lysebeth het nummer een jazzy vibe aan de song geeft. Het groovy Stuurt gaat over het wachten op een bericht van die ene persoon die maar niet antwoordt. Perfecte wachtmuziek die toch wel veel inhoud heeft en body. Dan gaan we naar het ingetogen Zorgen waar de absurde tekst veel aandacht vraagt, terwijl de muziek de zang heel subtiel aanvult. Pas Op! Gevaar! is de afsluiter maar klinkt niet zo gevaarlijk dan je zou verwachten. Deze song is eerder een ‘propere’ rocktrack met een stevige gitaarsolo, maar sluit rustig af.
Het Wordt Licht is nu niet echt een lichtvoetige debuutplaat geworden. In elke song hangt wel een duister randje, vooral dankzij de donkere dramatische stem en teksten van Geluykens. De referenties van Cave en Young snappen we wel, maar Waan volgt meer een eigen koers en dat kunnen we alleen maar toejuichen.