Uit Leipzig, Duitsland komt Kamala aandraven met een album vol poppy psychedelica. Aangename liedjes zijn het, alle negen, waarbij de stem van Christian Kämper wat doet denken aan die van een croonende Marc Almond. Die stem zorgt voor een ietwat wavey accent bovenop de psychpop van het resterende kwartet, waardoor Limbo666 (een ietwat misleidende titel want het blijft allemaal heel braaf) zomaar eens een breed publiek zou kunnen aanspreken. In vergelijking met debuut Your Sugar van enkele jaren geleden is het geluid van Kamala, mede door de intrede van synthesizers, een stuk minder experimenteel geworden. Meer gefocust ook, met de nadruk op het spelplezier en het maken van goed in het gehoor liggende liedjes.
Solitär is het soloproject van de Zweedse multi-instrumentalist Mikael Tuominen (Kungens Man, Automatism). Hij kiest voor breekbare liedjes die hier en daar lichtjes wat shoegaze en psych in zich meedragen. De man uit Stockholm, die al muziek maakte gaande van doom over avant-garde tot filmmuziek en indierock; vertelt in de negen nummers verhalen over oude geesten, tijdreizen, familie en de strijd om een plaatsje te veroveren in de wereld.
De ingetogen muzikale inkleuring laat zijn teksten, op Spegel Spegel na allemaal in het Engels, goed tot hun recht komen. Het is quasi singer-song maar, wellicht door ’s mans ruime muzikale bagage, toch net weer even anders.
Uit Oslo, Noorwegen komt Oak, een kwartet dat net als Kamala muziek maakt die dicht aanleunt bij pop en rock. Niet zomaar natuurlijk, want Oak gooit behoorlijk wat progrock in de mix. De leden hebben een heel diverse achtergrond, gaande van klassieke muziek tot hardrock. Het is net die mengeling van smaken en kleuren die ervoor zorgt dat Oak het net iets beter doet dan het gros der progrockers.
Toch is het vooral de stem van Simen Valldal Johannessen die ervoor zal zorgen dat mensen al dan niet afhaken. Die zit helemaal in die proghoek terwijl de muziek het verre van altijd is. Oak wilde voor deze plaat trouwens kortere nummers schrijven dan ervoor. Ze kwamen echter naar buiten met de langste die ze ooit maakten. Het album draait integraal rond geestelijke gezondheid en zelfmoord, wat ook in de hoes (de letters komen uit zelfmoordbriefjes) wordt doorgezet. De band koos voor David Castillo om het album op te nemen. De man werkte eerder met onder meer Leprous, Katatonia en Opeth, waarmee de muzikale hoek ongetwijfeld een stuk duidelijker wordt.
