Het Nederlands postpunkgezelschap Tramhaus is ontstaan in de coronaperiode. Begin dit jaar brachten ze hun debuutsingle I Don’t Want/Karen Is A Punk waarmee ze het voorprogramma mochten verzorgen van Pip Blom en een sessie mochten spelen op het ESNS showcasefestival. Door deze explosieve sessie versierden ze optredens in België en Frankrijk en mochten ze in eigen land op Low Lands, Best Kept Secret, Metropolis Festival en Valkhof Festival het beste van zichzelf geven. Dit jaar deden ze twee Europese tournees door acht landen waar ze in totaal 60 shows speelden.
De debuutep staat in het teken van de constante veranderingen die de groep en groepsleden ondergaan. Ze vernoemden de ep dan ook naar hun thuisstad Rotterdam, een stad die zich steeds opnieuw heruitvindt, iets waar deze creatieve zielen zich volledig in kunnen herkennen.
De ep opent met het ingetogen Make It Happen dat enkel in het refrein ontploft. Het is even lachen als zanger Lukas Janssen Rotterdam uitspreekt in het Nederlands, maar dat is maar een detail want het is wel een sterk meeslepend nummer. Armour Armour heeft meer energie dan de eerst song. Janssen brult als Joe Talbot van Idles en dat op een zalige muur van stuwende gitaren.
Met Marwan komt een overstuurde bas het Tramhaus-geluid wat meer power geven terwijl Janssen van zich af blijft blaffen op een geluid waar we wat Sonic Youth in bespeuren. Afsluiter Seduction, Destruction begint vrij liefelijk maar barst dan ook stevig open in het refrein. De ingehouden woede explodeert opnieuw. De strofes klinken dan weer zo liefelijk als de intro.
Tramhaus levert een heel knap visitekaartje af waarop ze een eigen straf geluid laten horen met ijzersterke songs. Deze Nederlandse postpunkers zouden wel eens heel groot kunnen worden.