Het Amerikaanse duo The Yets bestaat uit zangeres Robin Wilson (Bachelors Of Art, Skirt) en gitarist/producer Craig Anderson Snook. Ze lieten zich voor dit project naar eigen zeggen beïnvloeden door de muziek van Roxy Music, David Bowie, Siouxsie and the Banshees, The Cult, Pink Floyd en Soundgarden. Hun grootste inspiratiebron waren waarschijnlijk Cocteau Twins en Fleedwood Mac. Deze ep is een verzameling van momentopnamen uit het leven, met ups, downs, vrolijke momenten, donkere momenten en alles daar tussen.
Bij opener Waterline is de invloed van Fleetwood Mac vrij duidelijk. We krijgen een mooie, warme popsong met brede arrangementen. Wilson zingt de sterren van de hemel met haar imposante stem die dicht in de buurt komt van Stevie Nicks. Remember lijkt dan weer een combinatie van de toegankelijk poprock van Fleetwood Mac en de gothic van Siouxsie maar bij Lesser Evil vallen de Fleetwoord Mac invloeden weg en blijft er veel Siouxsie over.
Dan gaan we naar het dromerige Cocteau Twins-gedeelte van de ep met A Letter To A Boy waarin Anderson veel galm en echo op zijn gitaar zette en we zo een mooi zweverig nummer krijgen. Diezelfde vibe blijft hangen in Fades To Gray en in afsluiter Happy Now.
Met deze ep levert The Yets een mooi visitekaartje af. Elke song klinkt zeer overtuigend en de productie is helder. Het enige minpuntje is misschien dat alles erg clean klinkt waardoor de nummers soms wat te gladjes passeren en we een eigen sound missen. Misschien is deze ep een zoektocht naar een eigen geluid.