De Ieren maakten zo hun tochten. Op zoek naar betere werelden, omdat ze moesten. De patatten waren op, dus gingen ze de wereld rond en verspreidden overal hun cultuur van ellende en droefenis, maar ook een zekere joie de vivre want er was altijd wel een fiddle die hun teksten van ellende en droefenis tot een dansspektakel maakte.
Ieren landden werkelijk overal, ook in Sydney, Australië want daar komen The Rumjacks vandaan. Verwacht van hen geen met vloeibaar gif doordrongen poëzie zoals van The Pogues, wel het keiharde gitaargeluid van grote voorbeelden als Dropkick Murphys en Flogging Molly, Amerikanen en Ieren die het Keltisch kruis als een molensteen rond de nek dragen en dat ook niet willen afbijten want het is hun eeuwige vloek om dat mee te moeten slepen.
Wat slepen The Rumjacks (Aussies, dus) mee? Een flinke dosis woede, aangescherpt door vlijmscherp geslepen gitaren zoals op dit, Dead Anthems, hun zesde studioplaat inmiddels. En die klinkt meer van hetzelfde dan de vorige al deden. Want er zit razernij in hun Keltische joie de vivre. Er is de tristesse als een pub sluit, net als ze nog niet dronken genoeg zijn. Maar: ze gooien barkrukken door de vensters, dan.
![The Rumjacks - Come Hell or High Water [Official Music Video]](https://i.ytimg.com/vi/9BDAfjLTHlA/hqdefault.jpg)
Zoals in opener en single Come Hell or High Water: het knalt en het vliegt en de rest ook. Smash Them Bottles, hoe denk je dat zoiets klinkt? Soms hoop je dat ze even het gas lossen en dat doen ze in Cold Like This, met vocale medewerking van Ken Casey van, uiteraard, Dropkick Murphys.
Alleen: het gaat saai worden en dat is verboden in de wondere wereld van de rock-‘n-roll. The Rumjacks is een groep om live te zien, niet om zomaar gemakkelijk naar te luisteren. Live danst men de pogo en schudden meisjes de rokjes en dat is dan ook wat jullie horen te doen op 27 februari in Trix, Antwerpen. Amuseer jullie, jongvolk.