Geluidsgolven breken golfbrekers te Oostende. En het gekke is: (bij het KMI staan ze voor een raadsel) die golven komen uit het binnenland, waaien van Oostende naar zee toe. Het zijn de geluidsgolven van The Hois en zo maken ze er wel wat. En dan zeker op Hiding, hun debuut-ep. Terwijl er eind oktober al de single Strawberry Town was: een bom, zoals overigens hier vakkundig beschreven. Er staan nog vijf andere songs op maar laat ons eerst even luisteren, goed?
Devil’s Weed trapt af en Devil’s Weed is geen duingras want het ramt, het stampt, het bijt. Solid Ground: gitaren zo gruizig als gruis. De titelsong is de minste van dit sextet wegens weinig subtiel edoch: als The Hois ooit festivals gaan doen – fingers crossed! – is dit dé meezinger. In Moneyline wordt wat gas teruggenomen, er zit wat gefluit uit spaghettiwesterns in dat je “Hey!” doet roepen, en afsluiter The Right Moves is dan weer donkere, dreigende bluesrock vol van volle asbakken en lege flessen.
Conclusie? Moet dat? Allez dan: Maurice “Misten” Duyvejonck heeft geen gebalsemde keel maar dat is overigens nergens voor nodig ook. Want indien zulks nodig is maak je geen bonkende rock-‘n-roll zoals The Hois die maken. Uit Oostende. In het Ensor-jaar!
