Vier heren van een zekere leeftijd starten een band, ‘a special new band’, dat is altijd even afwachten.
Stephen Malkmus kennen we van zijn pensioenfonds Pavement en zijn omvangrijke (maar minder populaire) solowerk. Matt Sweeney is gitarist en was deel van Chavez in de nineties, werkte onder meer samen met Billy Corgan (niet bepaald de beste vriend van Malkmus), Emmett Kelly en Jim White vervolledigen het kwartet.
The Hard Quartet doet dat goed op hun eersteling, al valt de dominantie van ex-Pavement frontman Stephen Malkmus niet te ontkennen. In twee derde van de vijftien tracks op het titelloze debuut, zingt en schrijft de opper-slacker de nummers. Toch krijgen we een gevarieerde plaat.
Chrome Mess is slordige glamrock, Earth Hater is vintage Malkmus, Rio’s Song en Our Hometown Boy (gezongen door Kelly denken we) baden in de sfeer van de LA Canyon, het laatste lijkt wel een vergeten song van The Byrds in hun beste dagen.
Renegade begint met 1, 2, 3, 4 en is dan ook onvervalste, snedige garagerock. In Heel Highway wordt voor het eerst de akoestische gitaar bovengehaald voor een Malkmus-ballad. Nog niet halfweg en al een rijk kleurenpalet.
De tweede helft van de plaat is rustiger maar blijft boeien. Hey is een luie track die in de strofen bijna op slaapkamerniveau wordt gebracht, maar beklijft. Six Deaf Rats is uitgesponnen. De gitaren klinken er rauw en direct, over gans de plaat trouwens weinig frulletjes.
Drums, bas, twee gitaren die als gitaren klinken en één of meerdere zangers. Allemaal vrij naturel, maar deze ervaren muzikanten doen er van alles mee. Drummer Jim White volgt de lead van de zanger als een jazz-cat en doet Janet Weiss (van Stephen Malkmus & The Jicks) bijna vergeten.
Action For The Military Boys is een rapsodie, maar dan één zoals je van de ex-Pavement-man mag verwachten: onderkoeld, met een scheutje humor en rafelig. North Of The Border (zang Kelly of Sweeney) heeft Neil Young vibes, met terugkerende riffs en een langzame vertelling.
Het slotnummer Gripping The Riptide stopt meer dan het vooruitgaat en dat vier en een halve minuut lang. Maar Malkmus draagt het strompelend verder, ondersteund door de drums van Jim White als krukken. Een track die groeit per beluistering en onder je vel kruipt. Dat geldt trouwens voor het gehele album: het is een groeier die we met plezier aan onze catalogus toevoegen.
Voorlopig geen Europese data voor deze ervaren groep muzikanten met dus een uitstekend debuut onder de arm. Wel al data in New York, Los Angeles, Londen en in januari in het zomerse Australië, ongetwijfeld gecombineerd met familiebezoeken voor Jim White. We zien The Hard Quartet graag in een club of festivaltent hier te lande, want live belooft al die ervaring en fun van deze band pas echt te renderen.