Jazz ensembles, er zijn er nogal wat in België. Trio’s, kwartetten en kwintetten bij de vleet en in alle mogelijke instrumentale combinaties. Een minder courante combinatie wordt gevormd door Sumooi want zeg nu zelf: accordeon (Stan Maris), piano (Leonard Steigerwald) en drums (Daniel Jonkers), zijn we nog niet zo vaak tegengekomen.
Alle drie de heren schrijven trouwens mee aan de muziek, al is een groot deel van wat ze spelen geïmproviseerd. Jazz niewaar…
Warmte is wat de nummers met elkaar verbindt, wat duistere melancholie evenzo en daar zit de accordeon voor veel tussen. Muziek die aansluit bij deze periode van het jaar in feite. Filmisch ook, en vooral heel melodieus en da’s fijn tussen de eerder experimentele releases die ons de laatste tijd ter ore zijn gekomen.
September, Lullaby en The End openen sussend. Titeltrack Sumooi brengt wat leven in de keet, al passeren er ook in dit nummer enkele blauwe noten. Brother biedt ruimte tot contemplatie en een voorzichtig terugkijken op wat en waar het jaar, en bij uitbreiding ‘het leven’, ons gebracht heeft. En dat in een wereld waar ‘alle menschen’ al lang geen broeder meer zijn (zijn we dat ooit geweest?). Nogal een zwaarwichtige lezing van onzentwege, maar dat doen de donkere dagen nu eenmaal met een mens.
Onrustig water stroomt ons en de Bootwachter tegemoet, op weg naar een veilige haven. Ligt die in de stad der bloemen Floraville? Misschien wel, waarschijnlijk niet.
Zeven landschappen in geel, oker en bruin – of was het roze, rood en paars? – schildert Sumooi op hun debuutep. Melodieus en sussend, in een taal die vooral wil geruststellen en die kunnen we allemaal wel eens gebruiken.
23/11 – Café De Loge, Gent
06/12 – Lokerse Jazzclub, Lokeren
18/01 – Het Beestenbos, Antwerpen
16/04 – Het Bruggenhuis, Geraardsbergen