De eerste van het Gentse viertal Sonderwålt stond al een hele tijd in de steigers maar nu is ie er eindelijk! Negen nummers lang nemen Manon, Elisa, Jan en Filip ons mee op stap door hun folky wereld van akoestische instrumenten en soms wat naïef aandoende liedjes. Vijf nummers hieruit kon je trouwens al een tijdje beluisteren op hun vi.be pagina.
Sonderwålt vertelt op Nighthawks korte verhaaltjes die vaak net iets dieper gaan dan je bij een eerste beluistering zou denken. De stemmen van Elisa en Manon staan daarbij vrij centraal in de mix en worden ondersteund door slaggitaar en cello. Het folkgevoel wordt extra kracht bijgezet door de cojan van Filip en de lo-fi demo vibe van sommige opnames en de mix. Dat zowel de percussie als de cello het ritme soms wat bijster zijn, nemen we er zonder morren bij. Minder enthousiast zijn we over het soms wel erg Vlaams klinkende Engels van de zangeressen.
Nighthawks gaat over van alles en nog wat, maar toch vooral over de nacht als symbool voor de ondoorgrondelijkheid van de liefde en de onderlinge relaties tussen mensen. Het begint al in het speelse Crazy waarin de band worstelt met een zware relationele beslissing. Astronaut is verhaalt dan weer over het voortijdig overlijden van een broertje en het gemis dat dat met zich meebrengt.
In Kaleidoscope horen we een bede om warmte en geborgenheid. Helemaal anders dan de voorgaande nummers klinkt Café Noir, een sterkere productie en een tekst die net iets meer “oempf” heeft. In Echoes wordt er zowaar een piano de studio binnengesleept, en toch is het vooral de neuriënde cello op de achtergrond die wat ons betreft de meeste punten krijgt. Dezelfde bluesy sfeer wordt doorgetrokken in Stranger dat gaat over wegvluchten uit de dagelijkse sleur, of wat wij ook wel eens “een gewone dag” noemen.
In Quadruple (While Winter We Waltz) wordt de stevige driekwartsmaat allitererend ingezet. De wals staat daarbij symbool voor het komen en gaan van partners aller aard. Aan het tempo van het nummer te horen mag het daarbij blijkbaar snel gaan! Meer winterse taferelen in titelnummer Nighthawks dat een muzikale vertaling maakt van het bekende schilderij van Edward Hopper. Een nummer dat zich heel makkelijk in je muzikale geheugen nestelt en daar nog even blijft plakken. Een laatste teug koffie krijgen we in afsluiter Espresso waarin de cello nog eens mag schitteren.
Nachtelijk vertier en een zoektocht naar de liefde, het zijn de leidraden waaraan deze debuutplaat van Sonderwålt is opgehangen. Het album is een beetje een mixed bag geworden vooral wat betreft de kwaliteit van de productie. Sommige nummers zijn af terwijl anderen nog wat prematuur klinken en enig polijstwerk kunnen gebruiken. Al is dat misschien net ook een beetje de charme van Nighthawks.
