Weten jullie wel dat er een tijd was waarin Simple Minds groter waren dan U2? Zij Schotten, hen Ieren en Keltische kruisen op vlaggen sierden de heilige weiden van Torhout en Werchter, in die tijden van lang geleden. Op die weiden werden Jim Kerr en Bono samen dronken; een broederschap, maar dan ging U2 de oceaan over en daar werden ze wat ze wilden worden: de grootsten.
Simple Minds bleven heel bescheiden in hun Glasgow want het was daar dat ze klassieke dingen maakten als New Gold Dream (1982) en Sparkle in the Rain (1984) en dit is de zoveelste. De single Vision Thing trapt af, een dreun en een drein maar de stem van Jim Kerr echoot niet meer. Maar: goed hoor.
In First You Jump doen ze dat nog eens over, het regent erover zoals dat enkel op Schotten kan maar we missen iets: de emotie, de echo, de galm van vroeger.
Nu is ‘la merde’ bij Simple Minds altijd al geweest dat ze het te moeilijk maakten, vooral voor zichzelf. Human Traffic: een hymne, zo te vergeten.
Beter: Who Killed Truth, waarin de gitaren klinken als het ijzer en staal uit de scheepswerven van hun jeugd. Maar dan nog: opgenomen in Hamburg en dan zou je iets teutoons verwachten maar niet pop uit L.A..
Doedelzakken blazen Solstice Kiss aan als een warm turfvuur (bestaan er koude?) en er zit wat van vroeger in (zie hierboven) maar het werkt niet. Niet meer. En de simpele uitleg luidt als volgt (Al is de laatste van dit horrorparcours, The Walls Came Down – soundtrack bij het opblazen van om het even wat – zeker onze moeite waard): Simple Minds hebben de houdbaarheidsdatum overschreden. Niet goed genoeg maar ooit wel. Het verhaal van hun leven. Het is heel simpel.