De Italiaanse gitarist Sebastiano Lillo laat serieus beïnvloeden door Amerikaanse roots muziek, vooral blues, en heeft zo zijn eigen speelstijl ontwikkeld met de typische fingerpicking- en slidetechniek. De man heeft een muzieksmaak die veel breder gaat dan enkel de blues. Op zijn nieuwe album Loving Duende goochelt hij met psychedelische rock, jazz, wereldmuziek en – uiteraard – een vleugje blues. Lillio neemt naast de gitaarpartijen ook de zang voor zijn rekening; hij wordt daar bijgestaan door Dado Pento op bas en Teo Carriero op drums en percussie. Het trio kreeg ook gezelschap van Paolo Palmieri aan de keyboards, Bodah op gitaar en Antonia Fallacare op trompet.
Op Loving Duente wil Sebastiano alle conventionele grenzen van het songschrijven overstijgen en zo de luisteraar meepakken in zijn wereld. Het album verkent de complexe tegenstrijdigheden van de menselijke geest en navigeert door een labyrint van emoties. Het is een trip van introspectie, met af en toe diepe duisternis waar soms het licht verloren lijkt, maar telkens weer terug komt. Hij heeft zich dan ook laten inspireren door Federico Garcia Loracs essay Het Spel En De Theorie van De Duende waarmee hij passie, introspectie en mediterrane klanken combineert.
Loving Duende is geen donkere of moeilijke plaat, wel een zalige langspeler vol dansbare tracks met subliem gitaarspel en zalige grooves van een ijzersterke ritmesectie.
Het is een album dat je onmogelijk in een vakje kan steken. We horen avontuurlijke wereldmuziek met af en toe een jazzy tintje, een bluesy riff, een reggae-vibe, psychedelische woestijnblues, een Balkan-randje… Een kleurrijke, muzikale wereld waar het absoluut niet saai toeven is en het er altijd zwoel en boeiend aan toe gaat.