Supertalent Ruben Block heeft, tijdens de sabbatperiode van Triggerfinger, een soloplaat bij elkaar gepend. Hij kreeg daarbij hulp van Michael Froom, een Amerikaanse producer die ook al met Elvis Costello, Paul McCartney, Los Lobos en Sheryl Crow werkte. Hij producete ook al voor Triggerfinger. Toch is dit een plaat geworden die je in de verste verte niet met een Triggerfinger-album kan vergelijken.
Is het een cassettespeler, is het een oude plaat? Het album opent met een schijnbaar chaotisch nummer Turning On A Fan waar je bij een eerste luisterbeurt kop noch staart aan krijgt. Het lijkt alle kanten uit te gaan maar tegelijkertijd weet je absoluut niet waar het naartoe gaat. Zeker geen slecht nummer maar voor de gemiddelde Triggerfinger-fan toch een heel andere zijde van Block.
Geef ons dan maar That’s Just The Way met een hoge stem à la Dan Auerbach van The Black Keys en ja, het heeft nog wel wat meer echo’s van het duo weg. Weer staat het nummer bol van de soundscapes. Op de achtergrond horen we in het refrein met wat verbeelding een hinnikend paard.
Awake kwam eerder al uit als vooruitgeschoven single. Tergend traag maar ook melancholisch mooi met een klagende gitaar in het refrein. Ook Lights kwam eerder al uit. Misschien wel het nummer dat tot nu toe het meest aanleunt bij Blocks vroegere werk. Dit nummer – “It’s time to turn the lights on” – was misschien wel een betere opener geweest voor het album.
Bij Doing Love is het eerste wat ons te binnen schiet Gregoriaanse gezang. Daarna barst het nummer een beetje los om even later weer helemaal stil te vallen. Wat echo’s van Tom Waits merken we op. Denk aan Chicago. Op het moment dat je denkt dat het nummer echt gaat uitbarsten, is het afgelopen.
Better Best is een buitenbeentje aangezien het het enige nummer op de plaat is dat de kaap van de 4 minuten overschrijdt. Zonder de aparte arrangementen had het ongetwijfeld in een Triggerfinger-set gepast. Your Call is opgebouwd rond een dreigende riff die ook een beetje op een deurbel lijkt om dan over te gaan in een zeemzoet refrein.
In Tripping Down haalt Block zijn kopstem boven en daar zijn we fan van. Het nummer bevat ook een aanstekelijk refrein. Titelnummer Looking To Glide heeft bij momenten iets weg van Adamski’s Killer. Het refrein van The Key blijft hangen en afsluiter Showtime ebt rustig tot het einde tot er, als apotheose, een fluitende cowboy opduikt. Jammer genoeg wordt hij snel neergelegd.
Het klopt, zoals de bio voorschrijft, dat elke song een ontdekkingstocht is met details in arrangementen en instrumentatie. Niet meteen voer voor fans die meer Triggerfinger verwachten, wel voor de muziekliefhebber met een open geest.
