Terwijl de Britse golf van postpunkbands zoals Idles, Yard Act, Shame en Fountaines D.C. tegenwoordig meer moeite doen om van het label postpunk af te raken en andere muzikale grenzen opzoekt, krijgen we uit Frankrijk toch weer dreigende postpunk die aanvoelt als een stevige boks in de maag. PURRS is een viertal uit Angoulème, maar zanger Eliot Selwood is een rasechte Brit die is blijven hangen in Frankrijk na zijn studies. De band bestaat al tien jaar maar brengt nu pas hun debuutplaat uit.
Op Goodbye Black Dog verwerkt PURRS de problemen en de angsten van hun generatie. Het is een album met negen rauwe songs die allemaal stevig binnenkomen. Het viertal heeft goed geluisterd naar de eerste lichting postpunkbands uit de jaren ’80 en vooral naar naar Killing Joke. In elke song springt de energie en pure kracht er vanaf.
Nergens laat PURRS de luisteraar op adem komen. Van begin tot eind wordt er stevig gebeukt, getierd en geschreeuwd en klinken de gitaren als een sloophamer. Het is duidelijk dat deze kerels hun bitterheid in hun muziek steken waardoor het allemaal heel intens klinkt.
Wie de gedrevenheid en energie van de postpunk mist is bij PURRS aan het juiste adres. GoodBye Black Dog is een bom vol power en gedrevenheid.