Zo halfweg de jaren zeventig kwam John Lydon uit zijn vel gekropen, gooide huiden af en waarschuwde ons voor wat ging komen. Hij deed dat als frontman van The Sex Pistols maar eigenlijk was hij altijd al frontman van zichzelf, zo dat al mogelijk is.
Ja, dat is mogelijk. Hij sneed de Nieuwe Dageraad aan met zijn tweede groepje Public Image Limited en dageraden waren nooit meer dezelfde. Er hing prikkeldraad rond. Zie First Issue en Metal Box, platen die winters aankondigden. En weet je wat? Dit, End of World, is hun elfde. Van P.I.L.
Lydon – sinds kort weduwnaar – doet geen concessies meer. En voor de haat die uit zijn ogen spoot als Johnny Rotten is hij nu te oud. Dat overkomt ons, met een beetje geluk, allemaal.
Geen idee wie opener Penge zingt. Bruce Smith, drums, of Lu Edmonds (gitaar) of misschien wel Scott Firth (vier snaren). Maar in de achtergrond rommelt Rotten, sorry, Lydon en daar is hij dan, in de titelsong, daar is het voor eeuwig verzonken scheermesje in zijn strot.
Car Chase, de single, blijft na tien keer horen maar nooit op de radio overeind. Werkelijk superieur is dan weer Being Stupid Again: Ja, hij is nog steeds kwaad. Ook in Walls (“Martyrs and morons to the slaughter”) maar dat de dood van echtgenote Nora hem flink wat gedaan heeft blijkt in Strange, bezadigder dan wat we van hem gewend zijn maar wat we gewend zijn kunnen we ook ontwennen. Maar P.I.L.? Nooit.
Ondanks rommel als Down On The Clown – slechte Smiths – en wat Dirty Murky Delight (Lydon goes vaudeville!) hier staat te doen weten we ook niet. The Do That had zelfs van The Rubettes kunnen zijn en dat wens je bij benadering niemand toe.
De sfeer van de grote dagen komt evenwel terug in LFCF en North West Passage maar toch: je hoort dat Lydon er niet jonger op zal worden en wij al zeker niet, maar het is nu tijd om zijn rapport in te vullen. End of World: net geslaagd. De grote onderscheiding(en) had hij al.
Oh ja, vijf oktober in de Gentse Vooruit, hoe dat ook mag heten, nu. Jullie vinden de weg wel.