Tekst: Ronny Sanders
De veertiende alweer van Polly Jean Harvey. Na zeven jaar van relatieve stilte waarin ze wel wat muziek schreef voor film en televisie (onder meer voor de fel bejubelde miniserie The Virtues), is er nu dus eindelijk de opvolger van The Hope Six Demolition Project.
Net zoals de vorige plaat werd deze voorafgegaan door een dichtbundel – of beter gezegd een novelle
in versvorm – getiteld Orlam, waaruit ze twaalf stukken aanpaste voor de teksten van dit nieuwe album. Zoals vanouds was John Parish een sleutelfiguur bij het tot stand komen van dit nieuwe werkstuk en werd alles in goede banen geleid door hem en co-producer en creatieve duizendpoot Flood. Beide heren zijn bekend van talloze internationale projecten zoals platen van Tracy Chapman, U2, Nick Cave of om dichter bij huis te blijven respectievelijk Arno en Soulwax.
De teksten op de plaat zijn nogal cryptisch maar dat kan de pret niet bederven. Integendeel. Maar het is wel handig om ze er even bij te nemen als je ten volle wil genieten van wat dame Harvey ons hier voorschotelt.
Van bij de opener Prayer At The Gate word je ondergedompeld in een nogal mysterieus sfeertje met open en weidse klanken waar de stem als het ware boven lijkt te zweven. Bevreemdende zang in Autumn Term met kinderstemmen op de achtergrond. Zo gaat het door over de ganse lengte van de plaat waarin je meegezogen wordt in de leefwereld van de ondertussen ook al 60 jaar geworden zangeres. Ze neemt je mee naar haar jeugdjaren in het zuiden van Engeland naar het dorpje Corscombe. In Lonesome Tonight wordt de figuur van Elvis opgevoerd, maar is hij de performer of de verlosser? Aan jou om de weg te vinden in de mysterieuze en intrigerende teksten.
Het instrumentarium dat de bühne passeert is vrij sober en toch is de sound echt wel vol te noemen. Van de ene naar de andere verrassing neemt PJ ons mee op deze wonderlijke reis waarbij je bij elke beluistering wel iets nieuws ontdekt.
Seen Am I start als een soort kinderrijmpje om te evolueren naar een echt wel mature song waarin een gevoel van isolatie je deel wordt. Meer desoriëntatie en een bevreemdende sfeer krijg je te horen in het mooi gezongen en op een hypnotiserende cadans gedragen The Nether-Edge.
Titelnummer I Inside the Old Year Dying: kort, krachtig maar even meeslepend. All Souls dan, echt wel een hoogtepuntje. Alweer uiterst sober, een aanzuigend ritme en ergens daarboven zwevend die betoverende stem. Het nummer grijpt je vast en is voorbij vooraleer je goed beseft waar je aan toe bent. “Love me tender, Tender Love.” Een zin uit A Child’s Question, August. Ja, de geest van “The King” blijkt toch wel een rode draad in het verhaal dat hier tevoorschijn getoverd wordt.
Heerlijke duisternis in I Inside the Old I Dying. Alweer uiterst sober. Een gitaar, een beat, een onheilspellende kerkklok, donkere stemmen op de achtergrond en Harvey zelve die er alweer hoog bovenuit torent. Meer geesten uit het verleden komen bovendrijven in August en ja hoor, “Love Me Tender, Love me sweet”. A Child’s Question, July. Mooi samenspel tussen mannen- en vrouwenstem, enkel begeleid door drums en wat feeërieke klanken waar Harvey klinkt als een eenzame sirene met zingende vogels op de achtergrond. De vogels zijn ook aanwezig op afsluiter A Noiseless Noise waarop dissonante klanken plots de boventoon voeren en je achterlaten met een gevoel van ‘wat is me nu overkomen?’
De laatste zin is dan ook veel betekend. “Leave you wandering.” En het is dan ook heerlijk dwalen I Inside The Old Year Dying.
Voor diegenen die erbij willen zijn in de Cirque Royale op 9 en 10 oktober: veel geluk want het is uitverkocht. Net als de ganse tournee trouwens.