Zo Amsterdams als de grachten aldaar maar in dit, Bobbie, hun derde lp, ga je niet vallen noch verdrinken. Wel in het geluid, want ze hebben de hulp van synthesizers ingeroepen en dat is nooit een goed idee.
Zangeres Pip Blom – een zangeres is een groep, dit is een groep, voor alle duidelijkheid – zingt als een lolitaatje met engelenvleugels, er zit wat van de prille France Gall in haar stem en haar groep kan wel wat hoor.
De aftrap Not Tonight trapt bijvoorbeeld sterren van de hemel: dit is het bal van de eindejaars en er worden opwindende blikken uitgewisseld in de hoop op iets, die avond. Teenage Kicks, zeer zeker. Verpletterend goed: I Can Be Your Man en Where’d You Get My Number? want de aan jeugd eigen hormonen zitten in die songs.
Het is opwindende punky pop al waaiert het soms allemaal naar iets te verre windstreken uit.
Zoals in Is This Love? waarop Alex Kapranos van Franz Ferdinand volmondig meedoet maar helaas ben je het snel kwijt wegens weggewaaid. Fantasies barst zowat van de goeie bedoelingen die er niet echt uitkomen – mooi gezongen, dat wel, maar de rest van Bobbie gaat ten onder aan té opportunistische synths en enkel lui die elke dag goudvissen voederen en op hun ramen regendruppels tellen luisteren daar met graagte naar. Wij niet, wij willen de gitaren en de opwinding van hun eerste twee platen. Het zal wel weer te veel gevraagd zijn zeker?
