Hun tweede! En is die dan beter dan de eerste? Niet noodzakelijk maar niets is noodzakelijk behalve hier naar luisteren want hun plaat is beter dan wat je dezer dagen nog gaat horen.
Peuk heeft wat Peuk moet hebben: een frontvrouw (Nele Janssen, maar gelieve niet te voederen, hou afstand: ze bijt) en de songs en de energie waarmee ze die songs uit hun Limburgse ondergrond boren.
Bokkenpaleis en Good Old Ways – terechte singles – zijn al bekend of horen dat te zijn. Maar er is dus (je voelt ons al komen) nog veel meer. De zonnestormen in If So bereiken planeet aarde en doen hier wijzers in tegenwijzerzin draaien. Machtig gezongen, drums omfloerst met fluweel. Who You Really Are had op iets vroegs van The Stooges kunnen staan en, bij benadering, op iets laters ook maar Nele is geen Iggy doch klinkt soms als wijlen Poly Styrene, de woede van alles in haar stem.
Break Table is even een lunchpauze voor ze zich, tanden blikkeren in het maanlicht, weer op jou gaan storten. Zoals in Lebanon, gitaren waarmee je raketten uit de lucht kan halen. En dan is er Rudy, venijnig en hard gezongen en dat rammelt en schudt en beeft aan alle kanten tot het in puin valt en je enkel kan snikken of stikken wegens zelf in puin gevallen. Wat een song, zeg.
Het ramwerk staat dan weer centraal in Inconvenient – weer eens zeer Poly Styrene en haar groepje X-Ray Spex – en het voelt aan als iets wat ze in je hart spuiten nadat dat even heeft stilgestaan. En afsluiter Erase Me zegt wat over hun toekomst, want die hebben ze: een volwassen song, kan zo op Radio 1 (Engeland) maar daar hebben ze geen oren.
Ja mensen, wat moeten we hier nog schrijven? Dat de pot met lof leeg is? Onze schuld wegens alle lof aan Peuk.
Oh ja, ze spelen zowat overal deze lente. Doe eens iets en zoek.
