Gent is een bakermat van experimenteel muziektalent, dat blijkt ook uit de band Peenoise. Na een zelfgetitelde ep in 2017, een viertal singles en een ondertussen sterke livereputatie was het uitkijken naar een album. De broers Cesar, Gilles en Titus Pinoy doken met producer Geoffrey Burton de studio om een plaat te maken en leveren als het ware muziekpoëzie af.
De titel Forevergem ook een ode aan het dorp Evergem, de plaats waar de band haar roots heeft. Maar het gaat verder dan dit, Evergem is een van de vele dorpjes in Vlaanderen met een naam die eindigt op -gem. Een vergankelijkheid in het oneindige van ‘forever’.
De band omschrijft haar album als avant-pop, mysterieus en donker, een acceptatie van de allesoverheersende oneindige kosmos boven de kleine persoonlijke aardse verhalen, de nietigheid van een mensenleven in de wereld met haar problematiek en levensvragen die onbeantwoord in het ijle blijven rondzweven. Deze gedachten vertalen ze perfect in hun muziek: een collage van mysterieuze sferische klanken en concrete songs.
De eerste tonen van Forevergem nemen je mee naar een andere dimensie en creëren een waan van gewichtloosheid, een zweverige somberheid die een gelukzaligheid bevat. We stevenen onwetend en nieuwsgierig af op een mysterieus naderend vervolg van het album, The Core, een geniale mix van ritme, synths en sobere vocals. Het krakende gitaargeluid en de strakke, maar beheerste drum van Seanoise katapulteert ons in een oneindige baan waarin een donkere gitaar melancholie en tegelijk een heerlijk vrij gevoel op ons afvuurt. Deze lijn van gemixte gevoelens wordt door het hele album doorgetrokken.
Een cover van Lay All Your Love On Me van ABBA geeft het nummer een compleet nieuwe dimensie door het gedrukte tempo en de sombere stemmen en synths. De duistere indiepop van Chorus creëert met zijn dromerige klanken een zweverige atmosfeer, die de rust terugbrengt na een trip naar hogere sferen met In A World. Het nummer Youth heeft een speelse gitaarriff die door het nummer bijna overstemd wordt door zware diepe synths die het jeugdige dreigen te overtreffen.
Een mooi staaltje muzikale poëzie over wat er zich na de jeugd bevindt. De scheurende echoënde geluiden in The Evening creëren nog een laatste keer een waan van vervreemding waarna je met The Night, als een idylle van rust je voeten terug op de vertrouwde aarde zet.
Robbert De Schutter
