Het gaat om het moment. Wanneer je voor het eerst van het jaar het raam opent. Iemand speelt piano. In de buurt. Eerst de toetsen verkennen, dan ritmischer worden en dan de triolen achter elkaar spelen. Misschien is Yann Tiersen ooit in deze stijl gaan spelen, maar dat doet hij niet meer. Maar generaties pianostudenten hebben zijn Amelie pianostukken gespeeld. We weten niet of Paulette Verlee in zijn voetsporen treedt. Maar ze heeft een prachtige ep gemaakt van haar pianocomposities.
Veel componisten ontlenen hun bestaansrecht aan het feit dat ze stukken schrijven die te lang zijn. Paulette Verlee heeft ook ervaring met het maken van muziek die moet passen in filmscènes. Sommige daarvan zijn nog geen twee minuten lang, en toch creëren ze een bepaalde stemming waar je gemakkelijk bij betrokken raakt. Misschien spitst de ene of de andere pianostudent ook zijn oren en probeert hij of zij de stukken te spelen.
Maar voor de gemiddelde luisteraar gaat het er waarschijnlijk om jezelf onder te dompelen in de stemmingen en er dan weer uit te komen. We kunnen niet beoordelen of de titel Perpetuum Mobile een achtergrond heeft in muziektheorie of natuurkunde. Oké, de minimalistische muzikale benadering van Erik Satie is hier weer terug te vinden, maar je kun ook gewoon dagdromen en luisteren. Zonder er veel bij na te denken.
Je kunt natuurlijk denken aan Amelie in Montmartre, of het moment in de film Betty Blue waarop Zorg gewoon achter de piano gaat zitten in de winkel die hij later overneemt. Deze muziek is gemaakt voor innerlijke beelden die niemand je dicteert. Het gaat om het moment.
