Terwijl we bedenken hoe esthetisch clean de fysieke release er uitziet, laten ze ondertussen zalen vollopen voor de live voorstellingen van dit derde album Ici. No Tongues klinkt vertaald minder esthetisch (geen tongen), maar verwijst naar hun woordeloze creaties die alle zintuigen beroeren.
Het Franse viertal laat in het hier en nu 8 nummers los. En het hier en nu verwerken ze ook letterlijk in hun instrumentale tracks: het geluid van de motregen op het dakraam, een lentevuur in La Caillère, het klokkenspel van Bono’s cinerary garden, de pieptoon van de Paw Patrol-telefoon, een jogger, een tap, de bijen van Patrick, de oven voor de pizza, een tgv, kinderstemmen, een bandschuurmachine, de polyritmische druppels van een druipende trui… En die dagelijkse geluiden omringen Alan Regardin (trompet, objecten), Ronan Courty (contrabas, objecten), Ronan Prual (contrabas) en Matthieu Prual (sax, basklarinet) elk met hun instrument, tot ze poëtisch klinken. En als we dan toch stemmen horen, dan zijn het die van vrienden die als gastzanger opduiken.
Zang en trompet zijn amper van mekaar te onderscheiden in Kulning. Isabel Sörling laat haar kreten schallen tussen experimentele uitingen van schelle en diepe blazers, alsof ze een intrigerend, verwarrend verhaal vertellen in uitgesproken texturen. Ook in Makam Fantôme horen we haar aan het werk. Een diepdonkere track, van lang aangehouden klanken, waarin een donkere insectendans de vocalen overneemt. Het mondt uit in een dystopisch geluid!
Knisperende sounds openen Chien Chien. De instrumenten grommen zonder blaffen, noch bijten, terwijl gastvocaliste Linda Oláh mee gromt in duistere geestigheid.
Elsa Corre nam de vocale rol op in Parrandada De Entroido Do Canizo. Zuiders folkloristisch klinkt dit, voorzien van knap aangehouden ritmes. De instrumenten worden sober en spaarzaam toegevoegd. Vibrerend rond de standvastigheid van de woorden, tot ze de track helemaal overnemen om te eindigen in een rustig aanvoelende chaos van experiment.
De zang van Loup Uberto in Fronni D’alia druipt van emotie. Pijn en hartstocht klinkt intens, terwijl de contrabas snaren spaarzaam trillen.
Bij lange na nog geen 5 voor 12, maar toch klinkt de gejaagdheid door Onze Heure Trente Et Une in een speelse werveling van de instrumenten, die na een tijdje trance verwekkend is!
De hartslag van een berg klinkt dreunend diep en donker. Coeur De La Montagne opent daarmee vrij angstaanjagend. De spanning wordt hiermee het hele nummer door aangehouden en versterkt door losstaande buitenaardse effecten die ze uit de instrumenten persten en down to earth field recordings. Finis Terrae zit een eenzelfde sfeer en stijl. De klank van het einde klinkt traag, theatraal en apocalyptisch.
Met hun donkere klankmysteries neemt No Tongues ons met Ici mee tot aan ‘onverzinbare’ sonische grenzen!
Ici is digitaal, op cd en op vinyl verschenen bij de labels Caton Records, Pagans en Ormo Records. En je legt hem op het stapeltje ‘met urgentie te beluisteren’ om nadien meerdere keren de vraag te proberen beantwoorden “Wat heb ik nu precies gehoord?”
Facebook / Bandcamp / Instagram
