Na maar liefst negen jaar stilte is het Leuvense trio No Angry Young Man er terug met nieuw werk. Het derde album van de band gaven ze de toepasselijke titel Rise Again. Na hun vorige album, Paris Rain uit 2013 dat werd geproducet door Werner Pensaert en David Poltrock, nam iedereen de tijd om zijn eigen ding te doen. In de loop van de tijd bleven Jeroen Van Ham, Johan Loeckx en Pieter Hulst elkaar zien, het trio is op de eerste plaats een groep vrienden.
Tijdens de covid periode trokken de bandleden naar een afgelegen hut in de Ardennen waar ze in alle stilte Rise Again in elkaar knustelden. Het ‘escapisme’ in de nummers wordt op een zorgvuldige manier verweven met de arrangementen, met als resultaat dat alles verrassend zomers en fris klinkt. Op de nieuwe langspeler spelen maar liefst twintig muzikanten mee. Het handelsmerk van de band blijven de klassieke instrumenten die zorgvuldig verstopt zitten in de gelaagde popsongs.
De wederopstanding van No Angry Young Man is vrij indrukwekkend. De heren pakken op dit album uit met zeven popparels vol warme, brede arrangementen. Tussen die zeven parels zit ook een cover van het momenteel erg gehypete Wuthering Heights van Kate Bush. Niet evident om zo’n straffe song te coveren, maar het trio doet dit prachtig. Ze maakten een knappe eigen versie van het nummer die even mysterieus klinkt maar minder bombastisch.
In het verleden pakte de band al uit met indrukwekkende songs maar op deze plaat doen ze dat met nog een breder klankenpalet.
Zanger en gitarist Jeroen Van Ham heeft een warme stem die soms dicht in de buurt kom van Neil Hannon van The Divine Comedy. Ook het gelaagde geluid kunnen we wat vergelijken met de composities van deze Noord-Ierse band. Toch heeft No Angry Young Man echt wel een eigen sound.
Het trio doet alles zelf: management, spelen, schrijven en ook de productie van de nieuwe plaat namen ze in handen. Dat deden ze trouwens op een meesterlijke manier. Luistert bijvoorbeeld eens naar het overweldigende titelnummer waarin ze uitpakken met een breed orkestraal geluid, dat klinkt zo perfect, zo intens. Je hoort duidelijk dat er heel wat werk ingestoken is. Het levert een meesterwerk op dat je moet gehoord hebben.
We kunnen nauwelijks geloven dat Rise Again in eigen beheer werd uitgebracht. Dat er geen enkele platenmaatschappij in deze talentvolle band geloofd, is heel bizar. Oké, het trio liet lang niets van zich horen maar met zo’n intens mooie plaat na negen jaar terugkomen is echt wel uniek. Uit de grond van ons hart hopen we dat we weer niet zo lang moeten wachten op het volgende album van No Angry Young Man. Hopelijk hebben ze nog inspiratie genoeg om ons volgend jaar opnieuw te verrassen met zo’n prachtige plaat.