Via de documentaire The Devil And Daniel Johnston ontdekte Naima Joris de betreurde singer-songwriter Daniel Johnston. Pas na het zien van die docu vond ze de moed om zelf songs te schrijven.
Ze zag hoe Johnston dat deed: heel eerlijk en zonder gêne. Ook de low-fi sound paste bij haar nogal beperkte opname materiaal. Ze maakte niet veel songs maar diegene die ze maakte waren er eerder om haar emoties en ervaringen van zich af te schrijven. De stijl waarin dat gebeurde maakte niet uit, zolang het maar eerlijk en oprecht was.
Voor Joris was het als schrijven in een dagboek, ze nam de songs op, stak ze in een map en dacht er niet verder over na. Ze nam vooral covers op die haar aanspraken, want haar eigen songs vond ze niet goed genoeg. Waarom zou ze zelf songs willen maken als er al zoveel parels bestaan die perfect verwoorden wat ze voelde.
Toch debuteerde Naima vorig jaar met haar titelloze ep met pakkende eigen composities. Vijf zwartomrande songs die de pijn en het verdriet om het verlies van haar zus een plaats proberen te geven. Breekbare en persoonlijke verhalen die een universele snaar raken en waar je als luisteraar troost, begrip en kracht uit kan puren. Zelf haalde ze de afgelopen jaren véél troost, moed en inspiratie uit de songs van Daniel Johnston. Daarom besloot ze, in afwachting van haar debuutalbum, een aantal songs van hem onder handen te nemen.
Toen we de eerste single True Love Will voor het eerst hoorden, dachten we dat Naima alle songs van Johnston in een jaren ’80 jasje zou steken. Met haar bewerking van Cold Hard World merken we dat ze toch ook op haar eigen ingetogen manier de nummers kan brengen. De andere songs op deze ep liggen allemaal in de lijn van haar debuutep: warm, doorleefd, melancholisch en met een flinke dosis duisternis.
Van Poor You, dat Johnston a capella opnam, heeft Naima een pakkende versie gemaakt waarop ze zichzelf begeleidt op piano en het nummer brengt als een doorleefde Billy Holiday. Bij Walking The Cow blijft ze dicht bij het speelse origineel. Ze voegt warme saxofoonklanken toe samen met Vitja Pauwels zijn zalige gitaargeluid.
Don’t Be Scared zette Joris volledig naar haar hand en klinkt nog intenser dan het origineel. Terwijl Johnston op het prachtige Story Of An Artist zichzelf begeleidt op piano koos Naima ervoor om zich te laten begeleiden door Vitja op gitaar. Naar het einde toe vallen meer en meer instrumenten in om zo een wondermooi geheel te krijgen.
Wie dacht dat Despair Came Knocking van Daniel Johnston al intens klonk, zal bij de versie van Naima volledig weggeblazen worden. Ze maakte er een versie van meer dan acht minuten waarin zoveel spanning zit en zoveel gebeurt dat het echt wel een heel donker pareltje is geworden.
Naima Joris laat met deze ep nogmaals haar talent zien. Ze kan niet alleen zelf prachtige songs schrijven maar ook nog eens songs van anderen volledig naar haar hand zetten waardoor het haast eigen nummers worden. Dat ze twijfelt aan haar eigen kunnen is onbegrijpelijk want alles wat ze maakt is meer dan beluisteren waard. Wat een toptalent!
17 juli staat Naima Joris op het Boomtown festival in Gent.