Melanie De Biasio streeft steeds naar vernieuwing en wil met iedere nieuwe plaat grenzen verleggen. Een mooi voorbeeld daarvan is de Blackened Cities ep uit 2016 die bestaat uit één nummer van 25 minuten waarin we van de ene verbazing in de andere vallen. Of haar vorige meesterwerk Lilies, een mooie, intense plaat waar je onmogelijk een etiket of genre op kan kleven.
Na zes jaar stilte is De Biasio er terug met nieuw werk waarvoor ze de roots van haar vader opzocht in Italië. Ze trok naar een klein dorpje op een berghelling alwaar ze de geluiden opnam die ze tegenkwam tijdens haar eenzame wandelingen: de wind die waait, een stromend beekje, vogels die zingen, honden die blaffen… Ze verwerkte die geluiden in de nummers op het dubbelalbum.
Il Viaggio is een offer, een zoektocht naar muzikale, fysieke en spirituele vernieuwing die geboren is uit een emotioneel geheugen dat ontwaakt is. Het verenigt het concrete, het aanwezige en drijft op de natuurlijke geluiden van een nieuwe dag in een gedroomde wereld. Met dit album verzet Melanie zich tegen de hectiek van een tijdperk dat verzadigd is van interferentie.
Op het eerste deel (Lay Your Ear To The Rail) staan negen prachtige nummers met vrij sombere arrangementen die een combinatie zijn van ambient en trip hop en waar subtiliteit en sensualiteit in elke track uitblinken. Lay Your Ear To The Rail is gebouwd op donkere, elektronische geluiden die vrij monotoon herhalen terwijl Melanie er op haar typische, rustige manier overheen zingt. Nonnarina is De Biasio’s eerste Italiaans gezongen nummer. Het is gebouwd op subtiele elektronica, een rustig tokkelende akoestische gitaar en af en toe wat pianoklanken. Portishead op zijn De Biasio’s.
Het titelnummer klinkt heel duister mede door de reverb op Melanies stem en de instrumenten. De single We Never Kneel To Pray kenden we al en past perfect tussen de andere nummers met zijn subtiele arrangementen en prachtige soundscapes.
We duiken terug de duisternis in met het triphopachtige I’m Looking For met zijn mysterieuze Portishead-vibe. In het akoestische pareltje Mi Ricordo Di horen we af en toe een Cocteau Twins-gitaar die wat meer afwisseling brengt.
Chiesa past misschien beter op deel twee omdat het een meer experimentele aanpak kent. Het lijkt gebouwd op het ritme van een trein. Af en toe geven bijzondere soundscapes het nummer wat meer kleur. Als De Biasio’s stem met lang aangehouden tonen invalt, lijkt alles op zijn plaats te vallen in deze meer dan acht minuten durende track. Met Now Is Narrow komen we even terug tot rust door de mooie geluidstapijten die we voorgeschoteld krijgen. Het eerste deel sluit af met San Liberatore waar bovenop een eenvoudige drum, zalige soundscapes zweven en De Biassio’s stem serieus door de mixer werd gehaald.
Deel twee (The Chaos Azure) bestaat uit twee lange en nogal experimentele nummers. In The Chaos Azure staan de tijdens haar wandelingen opgenomen geluiden centraal, ze worden subtiel aangevuld door een cello en Melanie’s stem. Ze vormen een zee van rust die aanleunt bij ambient en new age. Pas na acht minuten begint De Biasio in alle rust te zingen.
Alba bestaat uit dromerige, monotone soundscapes (een verlengde van Lay Your Ear To The Rail??) en De Biasio’s stem die af en toe op de achtergrond te horen is. Halverwege het nummer klinkt wat ingetogen percussie die na een tijdje terug verdwijnt zodat op het einde enkel de soundscapes overblijven. Het nummer lijkt een soort muzikale mantra.
Il Viaggio is geen gemakkelijk album, maar als je moeite doet en tijd neemt om deze prachtige plaat in je op te nemen, ontdek je elke keer weer de schoonheid van wat De Biasio hier heeft gecreëerd. Het is beklijvend, pakkend, emotioneel en wondermooi.
Melanie De Biasio stelt haar meesterwerk voor op:
11/11 – Bozar, Brussel
05/03 – NT-Gent
07/03 – Le Forum, Luik
08/03 – Koning Elisabethzaal, Antwerpen
09/03 – Palais des Beaux-Arts, Charlerloi