Een drumcomputer in de stijl van New Order, gecombineerd met Type O Negative melancholie en gitaarwerk à la Descendents, zo zou je Kregel kunnen omschrijven. De komende vier maanden brengt dit beestje vier ep’s uit, telkens met vier nummers. In juni verscheen #1.
Het eerste nummer Dans, opent sterk met een vettig gesatureerde baslijn. Drumkick, en losgaan. Een nummer over dansen, dat er ook daadwerkelijk in slaagt om ons aan het dansen te krijgen. Stevige drum, opzwepende zang, dit nummer heeft het allemaal. Als je van Dans niet gaat dansen, mag je jezelf toch wat vragen beginnen stellen…
Landen pakt uit met iets heel anders op de drum(computer). We wanen ons bijna even in de Thunderdome. En dan valt de tekst in. Voetjes terug op de vloer, stoppen met hakken en luisteren. Iedere politieke stroming krijgt een muzikale baksteen door de ruit van de voorgevel, die dezelfde blijkt. Lyrisch een sterk nummer, maar muzikaal mist het hier en daar wat variatie.
Het nummer schuifeenbeetjeop maakt echter veel goed. Een nummer dat zeer melancholisch klinkt, en de volle 4 minuten en 24 seconden spanning opbouwt. Enkel spijtig dat de apotheose uitblijft.
Op die apotheose is het wachten tot het einde van Opportunist, dat dezelfde trend als schuifeenbeetjeop volgt en heel het nummer lijkt op te bouwen naar een rammend einde. Een einde dat er dan wel komt, maar dat voor ons iets meer had mogen rammen.
Kregel brult, ramt en stampt zich een weg door deze eerste ep die vol zit van brute energie, maar soms blijft de energie ook wel eens hangen. Zeker het (her)beluisteren waard. Niet perfect, maar geef toe, geen enkele release is dat.