Op de een of andere manier verwachten we van iemand die zijn eerste ep De engelen zijn we zelf noemt, dat hij heel lang haar en een kleurrijk t-shirt draagt. En misschien ook thee en wierookstokjes verkoopt op zijn homepage. Gelukkig doet meneer Joris J. Peeters dat niet. Want we zijn al een tijdje uit onze esoterische fase. Dit betekent echter niet dat zijn teksten vrij zijn van pedagogische en psychologische thema’s. Joris wil met zijn muziek vooral troost bieden aan wie dat nodig heeft. En dat zijn er velen.
En we moeten het ook over iets anders hebben: over het onderwerp kleinkunst en onze eigen houding er tegenover. Want ondanks alle opwindende geluiden op de achtergrond die doen denken aan Radiohead of, voor de oudere generatie, Pink Floyd: kleinkunst vindt ook hier plaats. We moeten ons hierdoor niet laten afschrikken, want we zouden veel missen.
Dan krijgt de stilte ook een plaats is het voorlaatste nummer op de ep, maar zou ook kunnen dienen als titel van de ep. Omdat je relatieve stilte in jezelf nodig hebt om met de innerlijke monsters af te rekenen. Tijd om eens lang in de spiegel te kijken. Om jezelf af te vragen of je nog steeds op het juiste pad bent. Hoe liefde ook alweer werkt. Afscheid is ook een thema op de ep. Veel existentiële thema’s waar we in het leven niet omheen kunnen. Het thematiseren van deze dingen in liedjes doet denken aan Nick Cave in zijn The Boatman’s Call-fase.
Joris J. Peeters heeft tot nu toe twee romans in het Nederlands geschreven, wat hem ook heeft gemotiveerd om te stoppen met zingen in het Engels. Dat is goed, want dan heb je een directere link met de inhoud. Persoonlijke teksten in de taal die je sowieso spreekt.
Misschien hoeven we het ook niet over Kleinkunst te hebben. Al met al maakt het niet uit. Want uiteindelijk krijgen De engelen die zijn we zelf dat speciale plekje in je muziekcollectie. De muziek die je niet elke dag beluistert op streaming. Maar die je echt kunt gebruiken als je wereld instort. Dat is veel waard.
