Gaan ze bij Luminous Dash nu ook al klassieke muziek beginnen bespreken? Het antwoord op die terechte vraag is: ja en nee. Zo, dat schept duidelijkheid!
Maar even serieus, wat trompettist Jean-Paul Estiévenart, hoboïst Marcel Ponseele, toetsenist Anthony Romaniuk en het ensemble Il Gardellino met Triptyque brengen is een boeiende fusie tussen de barok van Bach en jazz. Met dank aan Bert Joris die hier en daar meehielp met de arrangementen.
Dat samenbrengen van klassiek (en vooral barok) en jazz is iets wat we de laatste tijd wel vaker horen op jazz festivals en aanbelande feestelijkheden. Denk maar aan het recente album van Don March V waarin we ook wel wat klassieke invloeden menen te ontwaren.
Veel meer dan bij Don March V echter blijft het gezelschap op Triptyque meestal in het klassieke universum hangen. Dat heeft veel te maken met het gebruikte instrumentarium maar ook met het ontbreken van enige vorm van slagwerk. Het resultaat is elf milde nummers waarin het Il Gardelino ensemble de basis legt voor het delicate soleerwerk van Poseele, Estiévenart, Romaniuk en contrabassist Sam Gerstmans.
Af en toe wijkt het gezelschap af van de klassieke weg zoals tijdens het tweede deel van Transition (Part 1 & 2) waarin de improvisatie de overhand haalt of in opener Improvisation on B.A.C.H.. Eerder dan een echte fusie van jazz en klassiek is het album dan ook opgebouwd als een tegenover mekaar zetten van barok en jazz. Als luisteraar leg je op die manier (hopelijk) linken, merk je overeenkomsten en verschillen.
Toch hadden de makers van het album wat ons betreft hier en daar net iets meer risico mogen nemen.
Barok is zo’n beetje de pop van de klassieke muziek; fris en sprankelend en in zijn tijd ongetwijfeld erg vernieuwend. Jazz daarentegen mag al eens wat tegendraadser en stekeliger klinken. Wat ze gemeenschappelijk hebben is hun speelsheid en dat samen spelen en nieuwe, onverwachte wendingen verzinnen had net iets meer gemogen.
Jean-Paul Estiévenart, hoboïst Marcel Ponseele, toetsenist Anthony Romaniuk en het ensemble Il Gardellino leveren met Triptique een prachtig album af dat roept om een vervolg. En misschien nemen ze dan net iets meer risico’s?
