Verknipte gitaarklanken met de nodige effecten. Brein ziet: Don Johnson in een roze Ferrari. The Don springt in een wit kostuum uit de Ferrari, mept een kerel in een hoodie neer, en slaat diens partner in de boeien. The 80’s are back, weliswaar verpakt in een jasje genaamd Artificial Messiah.
Jasper Erkens was te jong om dat decennium bewust mee te maken wegens nog niet geboren. Voor degenen die er nog niet bij waren: de mainstream 80’s waren kut. Ze suckten in’t kwadraat. De iconen van toen zijn nu verlept, zie ik bij Instagranny Madonna. Het waren de jaren van teveel coke en managers. De jaren waarin de song verdween en de producer het overnam. Het decennium waarin rock-‘n-roll het nekschot kreeg. Het beursgenoteerde Stock Aitken & Waterman zorgde voor de muzikale napalmbommen, met de groeten van MTV.
De nieuwe plaat van Jasper Erkens heeft als rode draden religie en artificiële intelligentie. Grote thema’s die Erkens naar zich toetrekt. De songs zijn enigszins retrofuturistisch.
Klanktechnisch is de plaat heel mooi verpakt, Erkens’ unieke stem komt er mooi uit. Ook de productie is uitmuntend, klanktapijten zweven rond. Muzikaal is het te braaf bij momenten. Je voelt dat hij zoekt en niet altijd weet waar hij zal uitkomen. Maar ook dat kan mooi zijn.
Facebook – Instagram – Concertdata
