De Belgische componist, producer en pianist Jan Borré ken je misschien als muzikant bij o.a. Jo Lemaire en Mother Mercury, maar onder de artiestennaam Grayson maakt hij filmmuziek voor films die niet bestaan. En die ondertekent hij met een duidelijke eighties-stempel en een donkere synthwave-/ darkwavesignatuur.
Tien filmische imaginaire tracks krijgen we op Grayson II: Sands of Praconia, het vervolg op het zelfgetitelde Grayson (2019).
“Het is gebaseerd op een fictief verhaal over Amanda Grayson (Spocks moeder) en haar missie op de woestijnplaneet Praconia, zonder expliciete referenties aan Star Trek. In dit vervolg is ze op een reddingsmissie naar de vurige woestijnplaneet Praconia”, geeft Borré aan. “Praconia, is een afgelegen planeet verwikkeld in een bitter conflict. De Ozmi proberen de grondstoffen te exploiteren, terwijl de nomadische Prakans de planeet als hun voorouderlijk thuis beschouwen. Maar de planeet verbergt een geheim onder het oppervlak. Nadat een archeologisch team bewijs heeft gevonden dat de Prakan-zaak ondersteunt, stuurt de Aarde Amanda Grayson als bemiddelaar. Naarmate ze dichter bij de raadselachtige archeoloog Prim komt, beginnen de mysteries rond het vreemde ecosysteem van de planeet zich te ontrafelen. Terwijl de spanningen toenemen, moet Amanda verborgen waarheden over Praconia’s verleden ontdekken – en wat het voor de toekomst betekent – voordat het te laat is.”
Warme digi-korreltjes waaien langs onze huid in The Sand. Alles omhullend in een verzengende hitte, die de ruimte omsluit in golvende synthloops en elektronische details die als hoopgevende lichtpuntjes sonisch tintelen. The Dig klinkt niet als noest ploegwerk, maar als een zomerse wandeling, net voor de oogst. Soundscapes vervloeien in mekaar, rustig, warm, met een filmische apotheose die avontuurlijk klinkt.
Een stuk verdachter en donkerder klinkt Ion Storm. Sluimerend onheil dat zich duidelijk aankondigt op buitenaardse plekken. Sci-fi elementen zijn passend aanwezig in deze duisternis, waar de stormen in stilte loeien. Ook nummers als The Inner Workings en het interplanetaire begrafenisdeuntje Aftermath dragen een eerder duister sfeertje in zich, hoewel er altijd ook wel sprankelende elementen in vervat zitten.
De meeste tracks baden zowat in hetzelfde sfeertje: glinsterend, mysterieus en warm omhullend. Zo ook Shuttle Jump, Not What It Seems, Life afsluiter A Trail in the Sand.
Met een meer scherpe dynamiek, springt Charge er uit. Haaks geplaatste elementen doorbreken de zwevende illustere duisternis alsof het brute passen zijn in buitenaards krakende modder. Eens over de helft krijgt het nummer een rijk gevuld klankenscala, waardoor het intens klinkt.
De tracks baden in een synthsfeer van vreemde werelden, sciencefiction en escapisme, met invloeden van John Carpenter, Vangelis, Jean-Michel Jarre en Tangerine Dream. Het klinkt allemaal erg retro, met de synthlijnen die nadrukkelijk aanwezig zijn, alsof Spock zelf de toetsen bediende.
Grayson II: Sands of Praconia is digitaal en op tape verschenen via het Londense label Spun Out of Control.
