Zeven jaar is het ondertussen geleden dat we Ivy Falls voor het eerst aan het werk zagen op Gent Jazz. Ze kwamen er hun eerste ep Mean Girls voorstellen op de Garden Stage, toen nog in een tent. Dromerige elektropop, weergalmend tussen donzige, roze en pastelgroene wolken, brachten ze. Mooi maar toch wat vrijblijvend, dachten we toen.
Het tussendoortje Way Back When uit 2018 klonk wat akoestischer, maar die lijn werd niet doorgetrokken in de derde ep The Light (2019). Corona kwam en ging terug weg, en dat gebeurde helaas ook met de liefde. Een relatie liep op de klippen, een thuis werd iemand anders huis, ontslag… Het leven liet zich kortom van zijn minst mooie kant zien aan Fien Deman. “The price of getting older…” (Golden)
Fien bleef echter muziek maken en de vrucht van die vlijt heet Sense & Nonsense. Het is, vreemd genoeg na al die jaren, de debuutplaat van de band die eigenlijk een soloproject is.
Het eerste wat opvalt als je Ivy Falls’ oudere werk naast het nieuwe legt, is de evolutie in haar stemgeluid. Weg zijn de kleine maniërismen en stemvervormingen die op een bepaald moment populair waren bij nogal wat singer-songwriters van vrouwelijke kunne. Door die ’trucjes’ te laten vallen, klinkt ze nu een stuk oprechter en matuurder en komen de woorden ook minder gefilterd binnen. Een scherm werd weggehaald en we krijgen een rechtstreekse blik in de ziel van Fien.
Wel nog aanwezig is de dromerige textuur van de nummers, (veel) minder elektronisch maar nog steeds zwevend en galmend door de ether. Herinneringen aan Suzanne Vega’s kapotbeluisterde debuutplaat uit 1985 borrelden nu en dan op uit de krochten van ons geheugen, af en toe meenden we even Nina Kortekaas‘ stem te horen. Referenties die wel iets betekenen voor ons.
En toch zitten er weerhaken aan de nummers, al moet je daarvoor vooral goed luisteren naar de tekst. Zoals in Time waarin een vrolijk deuntje achteloos zinnen als “I keep breathing, though your hand is on my throat” in je gezicht werpt. Slik!
Gelukkig is het niet al kommer en kwel want “I’ve got multiple occasions now” (Lemons). En da’s fijn voor Fien want dit is een ronduit prachtig album, zeker voor wie houdt van het zachtere wat breekbare werk.
Sense & Nonsense is verschenen bij Unday Records waar ook Bram Vanparys‘ Bony King Of Nowhere kind aan huis is. We vermelden het omdat Vanparys instond voor de productie en meeschreef aan de arrangementen op het album.
Live is Ivy Falls nog steeds een band met Trui Amerlinck (Tsar B, Mayorga), Jasper Morel (Black Box Revelation), Simon Raman (Steiger) en Anton De Boes (Philemon) tezamen op het podium. Welk podium precies en wanneer?
04/04 – De Casino, Sint-Niklaas
10/04 – VierNulVier, Gent
16/04 – De Roma, Antwerpen
26/04 – Muziekgieterij, Maastricht