Er zijn twee zekerheden in het leven: death before disco en alles wat uitkomt op het fenomenale Ronny Rex label, schaffen wij blindelings aan. Iedere release, hoe geschift soms ook, heeft steevast een licht geniale toets. Soms niet meteen met het blote oor te ontwaren maar vroeg of laat valt het kwartje, altijd. Dus elke scheet van deze vinyl junkie staat hier gewoon in de kast, zo simpel is het.
Het andere platenlabel dat zich achter Two Flies… schaarde, Uhm Yeah Sure Records, is tot nog toe een nobele onbekende voor ons maar zoals altijd gaan wij Mijnheer Rex zijn keuzes blindelings volgen, als schaapjes. Genoeg pluimen in Ronny zijn gat, op naar de band.
De muziek voor deze plaat werd live op tape gepleurd in de Tooth Mountain Studio van Rafael Hilario, knoppenwizard en frontman van het al minstens even geweldige Tuff Guac. Eer het zover was, bricoleerde zanger/gitarist Philippe Peeters bijna alle nummers tijdens de lockdown, op z’n eentje en in het tuinhuis van zijn ouders. We mochten dit geweldige trio enkele maanden geleden live meemaken en toen speelden ze alles redelijk kapot, schijnbaar met het grootste gemak. Garagerock is de rode draad maar live werd er even gretig naar MC5, The Stooges of onze eigenste The Sore Losers geswitcht, heerlijk om zien eigenlijk. Een stevige rock-injectie kunnen de heren van Itches dus duidelijk smaken, al had een track als Drivers License zomaar van The Briefs kunnen zijn, waarmee de obligatoire streep punkrock ook meteen present tekent.
Itches spelen dan wel good ol’ garagerock, het blijft een band van nu en met invloeden van of vergelijkingen met Ty Segall, Black Lips, Jay Retard en Jacuzzi Boys weten we ook meteen dat het zeker niet constant beuken zal zijn. Deze plak is een pak minder rauw dan voorganger Kingdom Upstairs maar technisch gezien scoort ie op bijna alle vlakken beter. De “woohoo’s” en “oohoowoohoowoohoow’s” zijn ons soms net iets teveel vertegenwoordigd waardoor onze New Bomb Turks en Oblivians buttons spontaan van onze vest vallen. Laat dat de pret vooral niet drukken. Zowel de nieuwe lichting garagerockers als de oudere zeurkniezen-generatie, waar we onszelf onder categoriseren, gaan deze plaat de hemel inprijzen.
Favorieten? Die Alone (wat een heerlijke, in fuzz (duhuh) gedrenkte stoner riff), beuker en oorworm van dienst Red Ice (zo zouden volgens ons Fifty Foot Combo en The Glücks klinken mochten ze samen nummers opnemen), het eerder vernoemde Drivers License, Out Of The Frame en het radiovriendelijke maar zeer catchy Tree (met de voor sommigen zeurderig klinkende “oohoo’s” ja maar ook met een heerlijk stompende riff, oersimpel en degelijk as fuck). En nu maar hopen dat onze grote festivals naast de TikTok eendagsvliegen en Pommelienen van deze tijd (niks tegen de uitstekende, kassa-rinkelende pop van Mevrouw Thijs trouwens) weer eens echt straffe Belgische acts op de affiche gaan plaatsen. Misschien kopen we dan na achttien jaar van absentie terug een ticket, om ongekende of echt mooie muziekparels te gaan ontdekken. Precies dat wat Pukkelpop vroeger zo goed maakte. (Psst, PKP, enkele vrijblijvende tips: Kameel, Hetze, Wallaroos, HOND, Tuff Guac, Frankie Traandruppel, Tuesday Violence, Piss Rules, Mitraille, Dishwasher, Toxic Shock, Fake Indians, The Seatsniffers, …, en deze Itches uiteraard.)
LINKTREE – FACEBOOK – INSTAGRAM
