Elk einde is ook een nieuw begin en dat geldt ook voor Isbells. Na vier albums besloot Gaëtan Vandewoude om met zijn kompanen Chantal Acda, Christophe Vadewoude, Gianni Marzo en Gerd Van Mulders het vertrouwde Zeal Records-schip te verlaten. Het was tijd voor iets nieuws, iets fris, met een nieuw geluid, nieuwe platenmaatschappij, nieuw management, nieuwe boekingsagent en een nieuw promotieteam. Vandewoude wou deze keer bewust uit zijn comfortzone treden, zonder zich zorgen te moeten maken of wat hij net had geschreven wel geschikt was voor de groep. Het schiep meer vrijheid en maakt het Isbells-kader aanzienlijk breder.
Basegemiti is een onbestaand woord. Elke letter ervan staat voor een item op een checklist van tien statements die Gaëtan maakte om de motivatie te testen waarmee hij muziek maakt met zijn band.
– Be fair kind and transparent
– Art is from people by people for people
– Sharing Is Existing
– Everything starts with sincerity
– Good vibes and fun are important in the process
– Money, success and attention are all secundary goals
– Inspire and be inspired
– Take yourself serious but not that serious
– Independence is a virtue en everything ends with sincerity
Goed gevonden en best straf om vanuit dit uitgangspunt een plaat te maken.
Toen we de singles Sparkle & Shine, Modern Times en Apoplexy hadden gehoord, waren er bij ons toch wat twijfel of Isbells 2.0 wel zo’n goed idee was. Het waren meer pure popsongs waaruit het melancholische zo goed als verdween en waar we zelfs catchy Coldplay Vive La Vida-refreinen in hoorden. Enkel bij het prachtige A Little Bit Longer kregen we nog die magische, warme gevoelens.
Tijdens het schrijven van de nieuwe plaat ontdekte Gaëtan blijkbaar voor het eerst sinds lange tijd iemand die beter in zijn vel zat. Iemand die een last van zijn schouders had geworden en in staat was om in te zoom op de schoonheid van een gewone dag. Dat heeft natuurlijk een effect op de nieuwe nummers.
Gelukkig staat er op de plaat ook een nummer als What You Give Is What You Get en horen we Isbells zoals we die kennen van voorheen. Mooie, warme, melancholische arrangementen en Gaëtan en Chantal die de sterren van de hemel zingen. Wat een ongelooflijk mooi nummer!
Op het ingetogen funky How Do You Know stapt de band volledig uit het vertrouwde stramien maar levert toch een ijzersterke popsong af. In Day Five and Twelve zit weer een andere vibe met een krautrock randje, het is opnieuw een waanzinnige knappe compositie.
En het gaat zo maar door van de een straffe song naar de andere met het ingetogen Match Day en het intieme diamantje Looking At The Same Sun. Afsluiten doet de band in schoonheid met The Worst Party Ever.
Onze vrees voor een wisselvallige plaat is gelukkig niet uitgekomen. Integendeel, Isbells levert met Basegemiti een heel straf album af. We nemen er zelfs met plezier de catchy meezingers bij. Als Vandewoude zich goed voelt mag hij gerust nog van die uitspattingen maken als de rest van de plaat opnieuw zo magisch mooi is.
Gaëtan Vandewoude is en blijft een straffe songschrijver die nu eenmaal houdt van afwisseling. Een mens verandert doorheen het leven en het doet deugd om af en toe met iets nieuws te komen. Hij kan natuurlijk ook rekenen op een band met alleen maar topmuzikanten die hem tot in de perfectie bijstaan. We kunnen nu met zekerheid zeggen: dit is een geslaagde Isbells 2.0 die over heel de lijn “sparkled en shined”.
Isbells stelt de nieuwe plaat voor op:
10/10- Het Depot, Leuven
18/10– Cactus Club, Brugge
25/10 – Handelsbeurs, Gent
28/10 – Rubenskasteel, Zemst
23/11 – De Casino, Sint-Niklaas
16/12 – Muziekcentrum, Dranouter