Geen chaos zonder sereniteit. Geen soberheid zonder chaos… De kunst is dan ook om sereniteit te scheppen in alle chaos. En daarover hebben Stefan Weidemann, Bruno Uyttersprot en Dominique Nuydt het op hun debuutalbum Serenety In Chaos, onlangs gereleased door hun poëtische coldcave/ postpunkproject Factheory.
Dé grote inspiratiebron voor wat de Busselse band maakt, is Joy Division. Vandaar ook hun bandnaam die verwijst naar het legendarische label Factory, onder wiens vleugels hun grote muzikale helden uitvlogen tot dé grootste postpunk-/newwaveband ooit. Maar evengoed – dan eerder voor het melodische, romantische en poëtische kantje – hebben Sophia en Noir Désir hun invloed gehad.
Factheory liet al eerder enkele singles op de wereld los, naar aanleiding van al deze sereniteit in chaos. Of… was het omgekeerd?
Als opener klinkt Brasov nogal grimmig, vooral in de vocalen, hoewel er met klare toetsen wat minimalistische lucht probeert in te komen, waarna het instrumentale stuk wel open bloeit met folkelementen.
Zachtjes omarmt Eternal Youth met lieflijk getokkel en de woorden “and nothing else matters”, die ons mateloos storen als verwijzing naar een legendarisch sterk zacht Metallica-nummer. En daar kan het in de verste verten nog niet aan tippen!
De synthloops zwellen elektronisch aan onder begeleiding van een eenvoudige lijn snaarwerk in One. Bruno’s stem neemt het voortouw, wat we aanvankelijk erg aangenaam vonden klinken, tot er bittere tweestrijd klinkt in de vocalen. Gelukkig herneemt het nummer zich iedere keer weer in het vertellend warme, uiteraard nog steeds donkere, sfeertje, waarvoor we wel vallen. Fluisterend, grimmig grommend klinkt het in het filmische nummer Waves, dat weidse soundscapes, met glimmende, doch sobere gitaarlijnen en southern goth-details grootser doet klinken.
In Lady Of The Sun horen we iets dat we bijna als americana getokkel zouden durven omschrijven, verkoeld met een koude synthscape op de verre achtergrond. Een ballade noir, zoals we er al te veel hoorden, om eerlijk te zijn.
No Limit is met zijn Franse tekst en bijtende spoken (grunted) words eentje dat eruit springt. Qua sfeer en stijl iets heel anders dan de rest van het album, iets urgenter!
Qua coldcavesfeer zit Sign 43 wel helemaal goed. IJzig en minimalistisch loodst het ons doorheen theatraal trage, eenvoudige en bitterpijnlijke synthlijnen.
Het zwart verhalende nummer Surprise Partie ademt met zijn fluisterwoorden het meeste angst uit. Knappe sfeerzetting, waarin het instrumentaal achtergrondkader dat stukje chaos in zich draagt, waar we op zaten te wachten.
Glamour pianotoetsen leiden World Apart in, dat nadien toch wel behoorlijk sfeervol de duisternis in trekt.
Titeltrack Serenity In Chaos mag het album afsluiten en doet dat met knappe soundeffecten, alsof voetstappen weerklinken in een desolaat, verzopen landschap, waarin de zang theatraal gedropt wordt en dat heeft wel iets! Een mystiek traag, doch triggerend slotnummer.
Wat opvalt is dat de stem van zanger Bruno op de tracks soms heel anders klinkt. En de ene keert bekoort die enorm, terwijl we ze in andere tracks dan weer minder goed aanvoelen. De nummers klinken in het algemeen wél goed en zijn mooi geproducet. Hoewel weinig verrassend, want eens ze vertrokken zijn, lijken de nummers gewoon op hetzelfde elan voort te kabbelen, met weinig spanning in de opbouw. Luisteren moet je dus doen en jezelf meerdere luisterkansen geven, zodat je in alle rust en soberheid kan horen wat dit eerste Factheory album met jou doet!
Serenety In Chaos is digitaal en op cd verschenen bij K1L Records.
