What the….. Deze slaat in als een bom.
Erotic Secrets Of Pompeii is een band die bij een initiële beluistering meteen vertrouwd aanvoelt.
Ingenieuze teksten, opwindende ritmes, geflipte gitaren, pompende bassen, wat synthesizergewriemel en een krachtige stem. Alle ingrediënten zijn aanwezig voor de uiterst avontuurlijke muzikale reis die uit de koker van deze gasten komt.
De uit Bristol afkomstige bende bestaat uit Thomas Hawtin (vocals), Tom Hackwell (gitaar en synths), Sean Jones (gitaar), Julian Port (bas) en Jake Cheesman (drums).
Hun officiële eersteling (er circuleerde al een plaat van hen die wel eens een collector zou kunnen worden) werd dus Mondo Maleficum ofte De Boze Wereld gedoopt.
De deur wordt ingebeukt met Osiris At The Large Hadron Collider wat zoveel betekent als Osiris (god van de dood en het eeuwige leven) bij de grote deeltjesversneller. Cryptisch onheil op een beat, begeleid door een aandoenlijk achtergrondkoortje. Beheerste chaos gemend door een geagiteerde Thomas Hawtin die meteen zijn visitekaartje aflevert als begenadigd vocalist.
Geflipte disco in The Wheel, the Spade, the Stars in Motion. Opwindend en avontuurlijk. Over liefde zingen met de woorden “Be my Stalingrad”, je moet er maar opkomen.
Faustina Filmed in Psychorama. Artrock met een hoek af waarbij de heren behoorlijk uit de bol gaan aangedreven door het stuwende drumspel van Cheesman.
Met Venus Ascending zijn we aangekomen bij één van de absolute hoogtepunten op dit album. Hawton doet denken aan ene Bryan Ferry in betere Roxy Music-tijden op deze dreigende dreun.
Swingende, mediterrane ritmes op Bad Weather At Beachy Head. Een oosters aandoend introotje, heftig te keer gaande gitaren en Port zalig ronddansend op zijn bas.
Stevig swingend gaan we verder met Utterly Rudderless. Een spervuur aan klanken waaraan de luisteraar, hopelijk dankbaar, onderworpen wordt. Hawtin ratelt er als een machinegeweer op los in dit hoekige funknummertje waarna je abrupt stuurloos achtergelaten wordt met het idee ‘Wat overkwam me hier’.
Meer dreigende pathetiek in Crocodilian die met een beetje goede wil aan vroege Simple Minds op speed doet denken.
Iets ingetogener gaat het eraan toe in Tenderness has Failed Me. Net een beetje meer ruimte voor melodieuze klanken tussen de afgemeten gitaarriffs.
Auguries and Auguries. Heerlijke dramatiek op een lekkere beat die je zo zou kunnen meevoeren naar de roaring twenties.
Ook op afsluiter The Unstitching Of Everything blijft de boog behoorlijk gespannen staan. Dreiging en donkere wolken die toch zo hemels kunnen klinken.
Mondo Maleficum : een huzarenstukje waarmee de lat behoorlijk hoog gelegd is.
