Edouard van Praet ziet er altijd uit als een popster, toch? Zijn ouders hebben waarschijnlijk de vraag of het een jongen of een meisje wordt al voor zijn geboorte beantwoord door te zeggen dat hij hoe dan ook een popster zou worden. Maar niet het soort popster dat altijd in tv-programma’s verschijnt, zijn nietszeggende hit zingt en verder geen idee heeft van muziek. Meer een popster die doet denken aan helden als Syd Barrett of Nick Drake. Die zijn liedjes zelf schrijft en uitvoert. Die altijd te laat is voor promo-afspraken omdat hij nog maar net is aangekomen van het laatste feest. Degene die je altijd om geld vraagt, niet omdat hij geen geld heeft. Het is omdat hij zijn portemonnee weer eens kwijt is en hij niet weet in welke flat die ligt. We weten niet of deze clichés waar zijn. Maar Edouard lijkt er wel iets mee te hebben, nietwaar?
In ieder geval kan gezegd worden dat Edouard van Praet over heel wat muzikale inspiratiebronnen en ideeën beschikt. Het openingsnummer doet denken aan Richard Hawley of Tom Waits. Hij croont zijn teksten over de late night blues alsof hij de afgelopen weken meestal naar Frank Sinatra heeft geluisterd. Echoes, het tweede nummer, begint met polyritmiek en sirenes en verandert dan in elektropop. Is dit meer Bowie of meer Pulp? Laat de luisteraar maar beslissen.
In het derde nummer, L`allume, zijn we direct in de disco beland. De Franse zang alleen al brengt een andere vibe. Met de vervormde vocalen die op een gegeven moment opduiken, rijst de vraag of het nummer op de radio gedraaid kan worden of niet? We zouden het draaien. Het gaat verder in het Frans op Faux Mysterie. De muziek wordt gedomineerd door analoog klinkende synthesizers die bewegen op een 6/8 beat. Electroblues. Edouard gebruikt hier alleen al drie verschillende zangstijlen. Diepe zang van de Bowie-school ontmoet psychotische clown. Ongeveer in dat bereik.
Remplacable zou qua beat en instrumentatie ook op het laatste Taylor Swift-album kunnen staan. Niet ten onrechte een single. Sandimamorane333 klinkt absoluut vreemd, en niet alleen vanwege de titel. Electropop die zich niet echt bekommert om de luisteraar. De radioluisteraar kan het vermoeiend vinden. Liefhebbers van meer experiment zullen het geweldig vinden.
Reggaeton! Dat ook. Maar het past alsof Edouard van Praet de beat voor Pamela heeft uitgevonden. Hier benadert hij het chanson eerst bijna vocaal, voordat hij terugvalt in zijn geheel eigen vocale stijl, waarna de beat overgaat in techno. Goed bedacht, goed gedaan. Sommige luisteraars zullen zeker bij de zomervibes willen blijven. Anderen zullen de finale van het nummer nemen zoals het waarschijnlijk bedoeld is. Nog een keer alles geven.
Why did it get so far? neemt die verhoogde BPM-snelheid en de bijbehorende techno met zich mee. Hier overheen kabbelt onverstaanbare elektronische vervorming. Nu begrijpen we de naam van het nummer. We stellen onszelf dezelfde vraag. Hoe heeft het zover kunnen komen? Joost Klein zou er een tekst voor bedacht hebben. Over de zin en onzin van deze track zal veel gediscussieerd worden.
We rusten even uit in kamer 747, die bestaat uit slechts een paar geluiden en een paar seconden. Daarna volgt Smolstar in het Engels, wat Marc Bolan ook niet zou hebben afgeslagen. In glamrocktijd zou het een Velvet Goldmine genoemd zijn. Misschien wel de favoriet voor mannen die kajal gebruiken.
Quand t`es pas la is de hartverscheurende ballad aan het einde van het album. In plaats van echte strijkers zijn hier Art of Noise-achtige keyboards te horen. En na een lang, emotioneel intro komt de gekte in het refrein weer terug in het geluid en de zang. Ook hier kun je verschillende meningen hebben. Is het kunst om de schoonheid van de nummers steeds weer te breken? Where Dust goes sluit uiteindelijk de plaat af. Dit is weer een instrumentaal nummer dat gespeeld wordt op analoge synthesizers die erg vals klinken. Het klinkt alsof de instrumenten zelf dronken zijn.
Mascarades beweegt zich tussen geweldige songwriting, ingenieuze ideeën, mooie popmomenten en een beetje onzin. Of je het allemaal beluistert hangt waarschijnlijk af van je stemming op de dag. In ieder geval laten enkele nummers hier horen dat Edouard van Praet heeft wat nodig is om een groot artiest te worden. Hij mikt niet alleen op het volgende kroegpodium, maar op de platen die de wereld betekenen. Daar verdient hij respect voor.
