De vier gasten van het Franse Dye Crap zijn opgegroeid met MTV en weigeren volwassen te worden. Daarom maken ze nu zelf muziek die serieus ruikt naar de jaren ’90. Er zitten wat slacker invloeden in gecombineerd met wat The Pixies en Weezer vibes en veel meezingpoppunk in de lijn Blink 182 en Green Day.
In 2021 verscheen hun naamloze debuutplaat waar deze Life Is Unfair het logische vervolg op is.
In die twee jaar tijd is de band uit Rouen nauwelijks geëvolueerd en op deze plaat staan elf nummers die volledig in de lijn liggen van de voorganger. Het klinkt allemaal catchy en goed gemaakt maar eigenlijk zijn de nummers nu al gedateerd.
In de bio staat dat de band de onbezonnenheid van een op hol geslagen adolescentie en kwellingen van jongvolwassenen die geconfronteerd worden met de absurditeit van de wereld, op deze langspeler verwerkt hebben. We hebben hier dus in feite te maken met jongvolwassen die nu al hun midlife-crisis beleven en blijven hunkeren naar de jaren ’90.
Life is Unfair? Ja, oké, maar deze plaat zal daar geen verandering in brengen.
Wie heimwee heeft naar de MTV-punk van de nineties zal in Dye Crap wel het perfecte medicijn vinden, anderen kunnen er beter ver weg van blijven.