Een beetje twijfel en zelfrelativering is altijd goed voor een artiest, maar wat als die twijfel omslaat in regelrechte zelfhaat? Dat gevoel is namelijk de drijfveer achter dit sterke album van Fahad Seriki aka Dvtch Norris.
Norris laat zich in dit album van zijn meest intieme en kwetsbare kant zien en stelt zichzelf daarbij voortdurend in vraag.
Het begint mild met een kleine situatieschets van zijn leven in Oaktree waarin hij vertelt hoe hij vooral ’s nachts tot leven komt en creativiteit puurt uit het duister. In Bobby Shmurda beginnen de problemen echter op te spelen en verhaalt hij over zijn moeilijke jeugd in een klein dorp en over de onzekerheden waar hij toen al mee worstelde (Save Us).
Ook in het ironisch getitelde Blessed smakt Norris die onzekerheid met plezier recht in je gezicht. Wat als je op iemand verliefd bent maar je al snel het gevoel krijgt dat je haar eigenlijk niet verdient?
De balans tussen zelftwijfel en zelfdestructie begint in As Good As Bad News te waggelen wanneer hij “I don’t wanna die alone” blijft herhalen. Over hoe hij zichzelf in de spiegel bekijkt en hij niet de persoon wilt zijn die hij daar ziet staan. Hij laat de spiegel vallen en snijdt zich in de vingers wanneer hij de stukken probeert op te rapen. Aangrijpend. Kippenvel.
En net als je denk dat je het ergste nu wel gehad hebt, slaat de slinger helemaal door en wentelt Norris zich bijna wellustig in zelfmedelijden in Birthday Song. Een nummer dat hij op zijn verjaardag schreef enkele weken nadat zijn relatie op de klippen liep en hij zichzelf in z’n hoofd een hartprobleem had aangepraat.
Fahad Seriki, I Hate You is een ijzersterke en aangrijpende ep geworden voor wie de tijd neemt om de teksten te beluisteren. Een ep ook waarin Norris zowel zijn talent als zijn innerlijke leven schaamteloos etaleert. Vooral dat laatste zorgt af en toe voor ongemakkelijke momenten. Momenten waarop je je een voyeur voelt en je afvraagt of dit eigenlijk allemaal niet net iets té intiem is om te beluisteren als entertainment.
