They battle their battles… Doodseskader maakt zich – twee jaar na het betreden van het slagveld met hun debuutalbum MMXX: Year Zero – klaar voor hun volgende gevecht: hun nieuwe album Year One.
De confrontatie met hun omgeving, hun eigen demonen en het leven zelf laat het duo worstelen. En te midden van die chaos schreven zanger/bassist Tim De Gieter (Amenra, Every Stranger Looks Like You,…) en zanger/drummer Sigfried Burroughs (Kapitan Korsakov, The K., …) hun sonische testament dat het overwinnen van de obstakels van het leven zegeviert: “Omdat Year Zero vooral over ons verleden sprak en een nogal droevige toon heeft, is Year One de stem van de mensen die we op dit moment zijn. We zijn opgestaan, hebben oplossingen gevonden en hebben geprobeerd een nieuwe manier van leven te leiden. Het gaat over opgroeien, je demonen bevechten en ze een plek geven om te rusten. Nu dat allemaal gezegd is, kunnen we verder.”
Een nieuw hoofdstuk dus, voor het jonge tweetal. En al zeker op artistiek vlak, want in heel eigen stijl herdefiniëren ze zowel hiphop, grunge, als sludge en hardcore met hun eigen Doodseskader-sound. “Het kunnen putten uit verschillende muzikale genres maakt ons tot wie we zijn. Er is geen specifiek genre waar we naar kijken. Geweldige nummers zijn geweldige nummers. Zijn vakmanschap”, lichten ze toe.
1745. Het draait allemaal om de bebloede, uitgeput gefrustreerde handen die zich met dit album tot een stevige vuist ballen om sterker dan ooit terug te slaan. Dominanter dan ooit klinkt het aanvankelijk zacht fluisterend, maar dreigend en bijtend in 1745.
“Dress like a sheep, bite like a wolf
Speak to me, make me whole
Eyes burn a vision in my soul
Tie me a knot, sway from the tree
Chase the devil, follow me
Different body appetite
Love will kill…”
En dan… volgt dat ogenblik waarop er iets verandert. Strijdlust dringt door tot aan de oppervlakte. Onverwachts en zo hevig. In woorden en in riffs die tegen je hartkamers inbeuken.
“Year one, to kill or be killed
Damn right, I will never give in
Hands down, If only you’d see
Ain’t nobody fucking with me
[ It’s about you or me ]”
Contrasten worden volop ingezet bij Bloemen Noch Kransen. IJle zang tegen sterk afgetekende drums, afschrikkende effecten op de snaren duwen zich tussen ruw geblaf en gebrul… De track valt stil met enkele doffe elektronische klanken op de achtergrond, waarna een stevige parlando uitmondt in een georkestreerde chaos van sonische brutaliteit. Een track van meer dan 6 minuten, waarbij je geen seconde het gevoel krijgt dat je dit ooit eerder hoorde.
Het was één van de tracks die we als voorsmaakje te horen kregen van dit album, waarbij we (verbaasd) dachten dat er ook wat ‘rustigs’ te horen zou zijn op Year One. We lieten ons misleiden door de eerste 56 seconden van It’s Not An Addiction If You Don’t Feel Like Quitting, want die donkertrillende bas kondigde de verwoestende uitbarsting die er op volgde eigenlijk al aan. De spoken words, het ritme dat aanzwelt… om uit te breken in de bittere pracht van diepemotionele zanglijnen, ruwe kreten, ongehoorde drums en scheurende riffs.
Less Of Everything begint met een delicaat spel van toetsen en wat er op volgt klinkt des te heviger. Het afwisselen van shouts en melodieuze zanglijnen blijkt ook weer in dit nummer één van de sterktes te zijn waarmee Doodseskader zich sterk maakt t.o.v. andere bands binnen het niet nader definieerbare genre.
Heb je de blik in de ogen van ‘de mensen’ al eens gezien als ze je vragen hoe het gaat en jij antwoordt droogweg: ‘slecht’? Alive & Not Well was 1 van de 2 nummers die we al voor deze release te horen kregen. Alle onheil in overweldigende schoonheid gegoten. Keihard en vurig verstikkend klinkt het vocale duet van rauw doffe vervormingen en melodisch ruwe zang. Riffs schuren haaks tegen de hevige drums aan. Very well, very alive.
I Hope You Find Joy In Your Ignorance durven we de Doodseskader-ballade noemen. Iets zoeter, iets zachter klinkt dit keihard verdoemde liefdeslied. De pijn is nagenoeg tastbaar in de hartkloppende gitaarlijnen.
“I do have a lot to offer, I do have a lot to suffer
Yeah you’re pulling tricks, yeah you do magic, to my mind
Somewhat I feel like I am beneath you
Somewhat I feel like I should be near you
You and I we’re one together, you’re the only one that matters
I’m here to make you feel fucking happy all the time”
In een stampend ritme opent Blood Feud. De drums slaan metaalhard tegen de galm die de instrumenten nalaten. Woorden bijten, botsen, verkillen bloedende harten. Bloedbanden worden strak aangetrokken. Littekens besproken, conclusies en levenslessen getrokken. Naast de Engelse tekst ook met een Nederlandstalige en Franstalige passage. Een oorverdovend prachtig nummer, waarin we onszelf kwijtraken in de laatste, bedwelmende minuut.
“Tu parles beaucoup pour un has-been
Tu te crois prince de la scene, t’es le roi de la vitrine
Je mets du respect sur mon blaze pendant que tu danses pour le fric
Zero confiance donc soit tu vends, soit t’es flic
Veelbesproken, maar weinig dat klopt
Ze willen catalogeren op mijn kleren of mijn kop
Ik heb leren incasseren en dat zeer nooit stopt
Heb nu een kroon van pek en veren, doe hen zeer voor sport”
Doodseskader creëerde met Year One opnieuw een uniek sterke strijdkracht, die zowel als oorlogsverklaring, maar even goed als onafhankelijkheidsverklaring weerklinkt. Het is duidelijk dat ze hiermee hun eigen weg banen en dat jij en ik en zij beter niet in de weg staan.
Year One is digitaal en in beperkte oplage op vinyl verschenen bij Isolation Records.
Live vind je Doodseskader binnenkort op verschillende podia. Laat hen het vlees van je botten vreten met hun livesound en bestel je tickets via deze link.
18/11 – 4 AD, Diksmuide TRY OUT
02/12 – AB Club, Brussel + Waltur – SOLD OUT
08/12 – Vera, Groningen (NL)
22/12 – TRIX, Antwerpen + Fantom
01/03/’23 – Tivoli Vredenburg, Utrecht (NL) + Brutus & Psychonaut
02/03/’23 – Doornroosje, Nijmegen (NL) + Brutus & Psychonaut
Facebook / Instagram / Bandcamp
