Ooit boorden mensen die er woonden en werkten in de bodem van Sunderland. Ze vonden er zwart goud en gaven dat, eens boven, braafjes af. En nu is de bodem er leeg en trekken jonge mannen naar de pub om er dronken te worden en trekken jonge vrouwen helemaal alleen aan een navelstreng want hij zit in de pub, dronken te worden. Sunderland: het moet geen pretje zijn om er te leven en daarover heeft David Brewis het heel af en toe op The Soft Struggles, zijn eerste soloplaat. Want daarvoor zat hij met zijn broer in het groepje Field Music en groepjes zijn er om volwassen in te worden.
En of hij volwassen is. Er zit jazz in Put It In The Diary, borsteltjes stoffen tromvellen af en Brewis zingt eigenlijk te mooi, te gevallen engelachtig, te zacht voor de nerveuze achtergrond van dit alles. Surface Night dan: fluiten laten violen schuifelen over een lege dansvloer want iedereen is al weg en ’s anderendaags is het weer vroeg op om niks te doen omdat er niks te doen valt.
Tomorrow is dan weer zo’n song waarin getwijfeld en geaarzeld wordt, zullen we of zullen we niet of zullen we nooit? Maar hopelijk ooit wel. En het is Eve Cole, stadsgenote, die When You First Meet zingt en dat goed zingt; er zit verwachting en hoop in de bodem van hun ondergrond.
David Brewis heeft heel goed naar Astral Weeks (Van Morrison) geluisterd en geeft dat ook toe, en geeft ook toe dat hij zoiets niet kan namaken alsof hij het al zou willen. Daarvoor is hij te echt, uit Sunderland, niet uit een namaakstadje in Taiwan.
Alleen gaat dit alles wel snel en zwaar op de maag liggen. Werkelijk élk percussie-instrument haalt hij uit de lang gesloten kast in de muziekklas om ze aan te wenden in Keeping Up With Jessica. En Brewis heeft een geweldige stem, met balsem gebalsemde amandelen in zijn keel, maar ook zo’n stem gaat snel vervelen. Maar niet in The Last Day, waarin oorlogstrommels roffelen maar waarin helaas ook weer een hele blaaskapel zit of staat te blazen, of wat blaaskapellen dan ook doen. In afsluiter The King of Growing Up zit dan ook wat van Het Leger Des Heils, zo rond kerst, en lezers bellen om te vragen hier eens een slotzin aan te breien.
Wel: dit is zeker geen slechte plaat, meisjes in allerlei jeugdbewegingen zullen ze zelfs fantastisch vinden. Nu ja, die vinden zelfs tentharingen fantastisch. Hun probleem.
