Album nummer tien in 15 jaar. Een wapenfeit, waardoor je jezelf gerust cult zonder naam mag noemen. Daarenboven maakt het Londense duo – dat ook 15 jaar geleden deze naam reeds had – ook nog eens sterke elektronische (postpunk)ballades.
Twee jaar na hun laatste album Mediaburn, hebben Erik Stein en Jon Boux van Cult With No Name hun album Nights In North Sentinel uitgebracht. Een album dat opvallend nog elektronischer klinkt.
Een echte synthballade krijgen we met het zachte All Those Things I Admire. “’Cos I can’t be around. I can do without. I can’t be around desires.’ Kloppend donkerdere wave horen we in Noa’s Arc, waarin we ook knap lichte pianolijnen horen. Energetische injecties duiken af en toe op, waardoor het nummer pittige heropleef-punten kreeg.
Met OMD-invloeden geïnjecteerd, klinkt The Automatic Day. Met een zwevende synthlijn en zich herhalende ritmes neemt het nummer automatisch onze heupen wiegend over. “Are those that never learn condemned to long repeat the automatic day?”
Licht Arabische klanken vermengen zich met blueselementen in Fight or Flight in een tegendraadse groove. Pulserende, eerder minimalistische synthwave in You’re All You Ever Needed heeft wel dat ritme in zich om ons – zij het wel dromerig – aan het dansen te zetten.
Zoals vaak, nodigde Cult With No Name ook enkele gaststerren uit. Zo horen we Kelli Ali (ex-Sneaker Pimps) doorheen het album op de backing vocals. Het intense nummer After the Storm kreeg dan weer de opzwepende toets van Blaine L. Reiniger (Tuxedomoon) op viool mee. En wellicht dàt, maakt deze storm tot onze favoriete track.
Poppende, bubbelende synths maken (Some Things Are) Better in Groups een vivant, optimistisch klinkend nummer. Op de dansvloer, horen we graag Home Again. Een instrumentaal rijk nummer, waarin de stemmen mooi vervloeien in de synthlijnen.
Bulletproof klinkt meer kwetsbaar dan beschermend. Een breekbare pianolijn, waarover de woorden zorgvuldig voorzichtig gedrapeerd werden. En dat, terwijl “life is just that little bit more fun when you’re bulletproof”, toch? Een triest mooie track.
Voortstrijdend in uptempo klinkt This Means War hoopvol qua sound. “We might shake hands when it’s all over.’ Cult With No Name daarentegen heeft een bedrieglijk ironisch kantje en draagt ook instrumentaal een bepaalde theatraliteit in zich mee. “And three is a crowd and four a mistake… Then they build their caches, soon they’re breaking away the Cult With No Name…”
Ruins sluit af met in die fijn tintelende, dromerige synthwavesfeer waarvoor Cult With No Name zo bekend staat.
Een weelderig sfeervol album, nachtelijk gestemd met de treurig melodische flair van Cult With No Name!
Nights In North Sentinel is digitaal en op cd verschenen, in een luxe gestanste box die je zelf tot jewel case kit kan verbouwen (ontworpen door Leigh@Bit-Phalanx).
